حماقتِ محض!

امام علی در سخنی کوتاه و زیبا، نشانه‌های «احمق» را اینگونه بیان فرمود:
۱) سخن گفتن در موضوعاتی که هیچ ربطی به او ندارد؛
۲) پاسخ دادن به پرسشی که از او پرسیده نشده است؛
۳) گستاخی و بی‌مبالاتی در کارها.

در روزهای اخیر دو غائله‌ی پوچ، برخی اذهان را به خود معطوف داشته است که این توجه و تمرکز، دلیلی جز حماقت و بلاهت ندارد:

الف) در یکاولنگ، پیانِ مقدس ازدواج میان یک هزاره و یک سیّد، منعقد شده است و سپس افراد یا گروه‌هایی به جانبداری از تیره و تبار زوجین، مانند جبهه‌ی کفر و دین به جان هم افتاده‌اند و پیکار خونبار ادامه دارد؛ در حالی که ازدواج یک امرِ شخصی و وابسته به انتخاب و تصمیم طرفین است و هیچ ربطی به دیگران ندارد؛ تا نیاز به جانبداری یا اردوکشی آنان باشد.

ب) جدال و جنجالِ رویش و بودا نیز نزاعِ شخصی و کشمکشِ فردی دو آدم است که منطقاً هیچ ارتباطی با دیگران ندارد. آنان نه دو مقامِ رسمی و مسئولِ دولتی‌اند، نه رهبران یا سخنگویان دو حزبِ سیاسی، نه ممثّل دو قومیت، نه نمایندۀ دو مکتب فکری و نه حتی ریش‌سفید دو قریه. اولی، معلّم و مدیر یک لیسه‌ی خصوصی است و دومی یک لُچک و ولگرد فیسبوکی.

مسیح ارزگانی