توافقنامه صلح آمریکا با طالبان و بهره‌مندی غنی یا مجموعه‌ای نامتجانس

در این‌که امضای توافقنامه، طالبان را از ردیف گروه‌های تروریستی خارج نموده رسمیت بین‌المللی می‌دهد شکی نیست.

در این‌که بعد از امضای توافقنامه، قدرت چانه زنی طالبان در مذاکرات بین الافغانی برای کسب امتیاز چند برابر می‌شود نیز شکی نیست.

در این‌که آمریکا و خلیل زاد عملا و عمدا این قدرت را برای طالبان در راستای تضعیف طرفداران رقبای بین‌المللی و منطقوی خویش در افغانستان داد، نیز تردیدی وجود ندارد.

اما پرسش جدی این است که از میان غنی و گروه نامتجانس مخالف، منتفع شدن کدام یک از صلح مقدور تر است؟

به نظر می‌رسد عدم مذاکره فعلی طالبان با غنی یک امر صوری است تا واقعی؛ زیرا خلیلزادی که طالبان تروریست اما هم نژاد خود را به این جایگاه رسانده است، غنی روی کار آمده را یک شبه و لحظه‌ای کنار نخواهد گذاشت. بنابراین، غنی و خلیلزاد اگر باهم مجری صلح آمریکایی نباشند حد اقل تفاهم خودمانی دارند.

اما از میان گروه نامتجانس مخالف، حکمتیار و کرزی مسیرشان مشخص و خواهان شریک شدن برادران ناراضی و طالبان در قدرت است و آن هم نه شریک ضعیف بلکه به عنوان یکی از کنشگران اصلی و مهم برای کسب امتیاز بالا در راستای تقلیل یافتن امتیاز اقوام دیگر.

بنابراین، تنها کسانی مانند عبدالله، دوستم و از همه بیشتر رهبران ما متضرر خواهند شد؛ زیرا این جماعت نه اشتراک نژادی دارند، نه هدف واحد، نه استراتژی مشخص، نه تاکتیک سنجیده و نه از حمایت مناسب واحدهای سیاسی بین‌المللی بدیلی غیر از آمریکا برخوردارند. وضعیت و جهت گیری سیاسی آمریکا هم که تا حدودی مشخص است.

محمد امین احسانی