تظاهرات حکمتیار

۱. تظاهرات یکی از حقوق مدنی شهروندان است؛ حکمتیار هم چنین حقی را دارد. این که حکمتیار از تفنگ و راکت به تظاهرات روی آورده است، یک چرخش ۱۸۰ درجه‌ای و میمون و مبارک است و دولت هم باید به این رفتار شهروندی احترام بگذارد تا مردم امیدوار شوند و چنین امری در کشور نهادینه شود. در واقع چنین حرکتی از سوی حکمتیار، نتیجه تظاهرات جنبش تبسم، روشنایی و … است.

۲. این که حکمتیار چرا این زمان را برای تظاهرات انتخاب کرده است، محل تأمل است؛ زیرا حکمتیار پس از جنگ های کابل به مهره سوخته‌ای تبدیل شده بود که نه باداران و تمویل کنندگان او به او بها می‌دادند و نه در دولت کنونی چندان مؤثریت داشت و کسی برای حرف‌هایش تره‌/گندنه هم خورد نمی‌کرد. حالا حکمتیار درک کرده است که این حکومت رفتنی است، برای ورود به دولت بعدی باید زمینه سازی کند. این تظاهرات زمینه ظهور مجدد او را شاید مهیا کند.

۳. در سخنان و خواسته‌های حکمتیار و طالبان همسویی خاصی دیده می‌شود. ضدیت با حکومت فعلی، نسبت ترورها به دولت، خروج نیروهای خارجی، به هم خوردن این نظام، نابودی قانون اساسی و… از جمله این موارد است که حکمتیار با این تظاهرات در صدد رسیدن به آن‌ها و از سوی دیگر تضعیف نظام و تقویت روحیه طالبان است و در این راستا گام برداشته است.

۴. درست است که همسویی با طالبان بخشی از خواسته‌های حکمتیار را بر آورده می‌کند، ولی شناختی که از خود محوری حکمتیار داریم، او با طالب هم کنار نمی‌آید، در نتیجه جنگ‌های خانگی دهه هفتاد دوباره شروع خواهد و حکمتیار هم همین را می‌خواهد، تا دوباره برای قدرت بجنگد.

عزیزالله خلیلی