تحجر و واپس‌گرایی

در ترکیب دولت طالبان، رئیس اجرایی یا قوه‌ی مجریه با عنوان رئیس الوزراء مشخص شده است، یعنی این‌که ما از نگاه ادبیات روزمره هم به قرن نوزده میلادی و دوران عبدالرحمان در افغانستان و دوران قاجار در ایران برگشته‌ایم.

رئیس الوزراء طالبان که شخصی به نام ملامحمدحسن آخوند است، از سابقه‌ی تحصیل و فعالیت‌های فرهنگی و سیاسی‌اش چندان چیزی نمی‌دانیم.
بعد از “بهار عربی” و سقوط مبارک در مصر، همه‌ی چشم‌ها به اخوان المسلمین دوخته شده بود تا با سابقه‌ی حزبی و تشکیلاتی نود ساله اداره‌ی کشور و جامعه‌ی بزرگ مصر را به عهده بگیرد، اما دولت اخوان با آن سابقه و عقبه‌ی تئوریکی که داشت نمی‌دانم به یک‌سال رسید یا نرسید؟

موءسس آن سازمان آدم فرهیخته و فهیمی چون حسن البنّاء بود، تئوریسین‌ها و نظریه‌پردازانی چون سید قطب و محمد قطب، در تشریح و توضیح اهداف و دورنمای دولتی که در صدد تشکیل آن بودند، قلم زده بودند ولی “محمد مُرسی” با تندروی‌های خودش زودتر از آن‌چه فکرش را می‌کردیم دولت “اخوان” را با سقوط مواجه ساخت.

نمی‌دانم رهبران طالبان با نوشته و تفکر و قلم و اندیشه سروکار دارند؟ از مناسبات فرهنگ و جامعه و اقتصاد و سیاست در دنیای امروز سر در می‌آورند؟ یا نه قایم کردن پول برای رهبر پیشین طالبان برای ریاست بانک مرکزی کفایت می‌کند مثلاً؟

محمد اکبری علامه