تاریخی یا تهوع‌آور؟

امروز روز تاریخی نیست. روز تهوع‌آور برای تحقیر یک ملت است. برای مراسم امضای توافق‌نامه صلح، میان امریکا و طالبان در قطر، نمایندگان بیش از ۳۰ کشور و سازمان گردهم می‌آیند؛ اما نماینده‌ای از نظام و حکومت افغانستان وجود ندارد. نظامی که طرف اصلی جنگ با طالبان است و در نوزده سال گذشته علیه تروریسم و افراط‌گرایی مبارزه کرده‌است.

اگر ایالات متحده امریکا و امارت فخیمه طالب‌ها را استثنا کنیم! و جایگاه حکومت افغانستان را بسیار تقلیل بدهیم، امضای این موافقت‌نامه احداقل، به اندازه یکی از همان ۳۰ کشور یا سازمان دیگر، به حکومت افغانستان ربط پیدا می‌کند. منطق صلح، ایجاب می‌کرد که طرفین موافقت‌نامه، از روی حسن نیست به عنوان مقدمه گفت‌وگوهای بین‌الافغانی و در کمال احترام، خواهان حضور نماینده باصلاحیت حکومت افغانستان در هنگام امضای این موافقت‌نامه می‌شدند؛ ولی چنین نکردند و حکومت افغانستان را عملا نایده گرفتند.

آنگاه به چه دلیل باید به‌به و چه‌چه کرد و این روز را تاریخی عنوان کرد؟ تاریخی؛ یعنی این‌که ما تاکنون در این روند هیچ نقشی نداریم، خلیل‌زاد برای ما آش می‌پزد، از رهبران ما کسی نیست؛ اما نخست‌وزیر پاکستان ظفرمندانه حضور دارد!

پس این روز، روز تاریخی نیست، یک روز تهوع‌آور و منزجر کننده است.

دکتر سید جواد سجادی