تاریخ، رویِ تِردمیل

شهرداری کابل اعلام کرده که آقای سلطان زوی، در گفتن ارقام و مقدار پول، اشتباه لفظی داشته.

حالا کلیپ مصاحبه وی را دیدم. مجری برنامه به شهردار کابل، تذکر می دهد که آقای سلطان زوی! من ضرب و جمع کردم. این رقم ١١۵ میلیارد افغانی، پول بسیار زیاد است چرا کارهای بنیادی تر نکردید؟ شهردار می گوید: میدانم زیاد است اما هیچ پولی از جان مردم ما کرده زیاد نیست.

یاد یک اتفاق تاریخی دیگر افتادم. می گویند پس از سرنگونی حکومت نجیب، زمانی که صلاحیت انبارها یا دیپوهای دولتی شمال به دست جنرال دوستم افتاد، یکی از فرماندهان او عریضه ای می آورد که ٣ تُن سیخ گول ضرورت شخصی دارم، دیگر می آمد چند تن سمنت تقاضا می کرد و قس علی هذا. جنرال دوستم بالای تحویلدار دیپو امر می داد که اجرا شود.

نوبت به دیپوهای مواد خوراکی رسید. روزی تحویلدار دیپو با امر جنرال، نزد او مراجعه کرد و گفت: جنرال صاحب! به این آدم امر داده اید که به یک تُن چای، ضرورت شخصی دارد، برایش بدهید. این آدم یک تُن چای را چه می کند؟ جنرال پرسیده بود؟ یک تُن چای چقه چای میشه؟ تحویلدار توضیح داده بود. دوستم گفته بود نی نتیش. مه فکر کدم اندازه یک کیلو دو کیلو باشه. دگه بر مه اول بگو که عریضه هر نفر چقه میشه باز اجراآت کو.

حالا شهردار کابل که فرق میلیون و میلیارد را نمی فهمد یک انجنیر شهرداری را با خود در مصاحبه ها ببرد تا برایش توضیح دهد که یک میلیارد چقدر می شود.

القصه با مقایسه این دو اتفاق ( دوستم و سلطان زوی ) به این نتیجه می رسیم که تاریخ این کشور، روی تردمیل است. در جا حرکت می کنیم، خسته می شویم اما هیچ جا به جایی و پیشرفت نداریم.

شجاع محسنی