بمب‌های بی‌صدا

وقتی انتحار کننده‌ای، در سیرت یک کفتار درنده، برای انجام انتحار ‌له‌له می‌زند و برای جاری کردن جوی خون مست می‌شود و خود را در میان مردم منفجر می‌کند، بوی مرگ‌ و صدای شقاوت، در هوا می‌پیچد، و پیکر‌های بیگناهان بسیار، به‌زمین می افتند. پس از آن، فورا، دو موج دیگر، در فضای مجازی بر می‌خیزند. یکی موج دشنام و فحش است و دیگر موج تزریق یاس و ناامیدی.

دشنام و فحش، تیپ و شخصیت دشنام دهنده را نشان می‌دهد، در عین حال موجب گسترش بداخلاقی در جامعه نیز می‌گردد. فحاشی و دشنام‌دهی هرچند عمل زشت و مذموم است؛ ولی برای جامعه جنگ‌زده و در حال جنگ خیلی ویرانگر نیست؛ اما آنچه نابود کننده و ویرانگر است، حس ناامیدی است.

ایجاد یاس و تزریق ناامیدی به‌صورت کلی برای فرد و جامعه و مخصوصا برای جامعه‌ای در حال جنگ و بحران‌زده، سم مهلک است و جامعه را از درون متلاشی می‌کند و زمینه تسلط دشمن را به‌ساده‌ترین شکل ممکن، مهیا می‌نماید.

بنابراین بمب‌های بی‌صدا و کوچک القای نامیدی، به‌مراتب خطرناک‌تر و ویرانگرتر از بمب‌های پر سروصدای انتحاری برای جامعه است.

هیچ تردیدی نیست که عملکرد حکومت در عرصه مسائل امنیتی قابل قبول نیست، بی‌کفایتی، بی‌تدبیری، نبود استراتژی‌موثر و فقدان مدیریت کارآمد، عرصه را بر مردم  تنگ کرده‌است و دشمنان را بیش از پیش جری ساخته است، با این‌همه، انتقادها را باید به‌شکل سازنده مطرح کرد و از ایجاد یاس و از تزریق ناامیدی در جامعه باید پرهیز کرد.

داکتر سید جواد سجادی