انزوای رهبران جنبش روشنایی

جنبش‌های “تبسم” و “روشنایی” دوجنبش برخاسته از متن توده‌های محروم و رنج‌کشیده و زجردیده‌ی کشور بود که به دلیل عدم رهبری درست، به نتیجه نرسید و خواسته‌ها و مطالبات مردم بی‌پاسخ ماند.

رهبران پر تعداد جنبش روشنایی در سکوت و انزوای مطلق فرو رفته‌اند و از میتینگ‌ها، سخن‌رانی‌ها و مصاحبه‌های پرشور خبری نیست.

ریحانه آزاد؛ هزینه‌ی تبلیغات انتخاباتی‌اش را از رولا غنی (بی بی‌گل) دریافت کرد و دهانش دوخته شد.
اسدالله سعادتی به تیم عبدالله پیوست و دیگر حرفی از مطالبات مردم و تغییر مسیر لین برق به میان نمی‌آورد.
داوود ناجی مشاور شورای امنیت شد و احتمال خنثی شدنش بالاست.

احمد بهزاد و جعفر مهدوی بعد از ناکام شدن شان در راه‌یابی مجدد به پارلمان چنان سکوت اختیار کرده‌اند که گویا وجود نداشته‌اند وشاید مشغول رسیدگی به زندگی شخصی‌شان هستند.

حال سئوال این‌جاست، چرا حرکت‌ها وجنبش‌های این مردم به بن‌بست می‌خورند و بعد از مدتی از تب و تاب می‌افتند؟ چرا تشکل‌های پایدار و بادوام کمتر در میان ما شکل می‌گیرد؟

محمد اکبری علامه