ازدیاد «مؤسسه تحصیلات عالی» و «شبکه‌های تلوزیونی»

روزی و روزگاری «مهم» بودن و کلان بودن یک آدم در افغانستان زمانی محرز می‌شد که «حزب» یا سازمانی را تحت رهبری خود داشت و به همین دلیل، صدها انسان‌ِ جویای نام و نان، صدها حزبِ مزخرف و مبتذل را به وجود آوردند.

امروزه «مهم» بودن یا زنده بودن یک انسان یا یک مجموعه، زمانی محرز می‌شود که یک «مؤسسه تحصیلات عالی» خصوصی یا یک «شبکۀ تلوزیونی» خصوصی تأسیس کرده باشد و الاّ از قطار انسانیت خارج است!

به همین دلیل اکنون صدها دکانِ مدرک‌فروشی و خالی کردن جیب و مغز جوانان به نام «مؤسسۀ تحصیلات عالی» و «دانشگاه خصوصی» و صدها رسانه‌ی تصویری علیل و معیوب به نام «شبکۀ تلوزیونی» پدید آمده‌اند که هیچکدام شاخص‌ها و استانداردهای یک دانشگاه و مرکز آکادمیک یا یک رسانه‌ای معتبر تصویری را ندارند. اولی فقط عمر و سرمایه‌ای جوانان را تلف می‌کند و دومی وقت و سرمایه‌ای عامۀ مردم را هدر و حرام می‌کند.

به این گزارش (متعلق به سه سال قبل) توجه کنید:
«طبق گزارش وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان، تاکنون ۲۰۳ کانال تلویزیونی، ۳۶۶ ایستگاه رادیویی، ۷۲ روزنامه، ۳۵۴ هفته‌نامه، ۳۴۴ مجله و ۷۳ آژانس خبرگزاری، در وزارت اطلاعات و فرهنگ، ثبت شده‌اند» (خبرگزاری فارس،۳۱ ثور ۱۳۹۷).

شاید در طول این سه سال، تعداد شبکه‌های تلوزیونی افغانستان به ۲۵۰ یا ۳۰۰ شبکه رسیده باشد. آیا جامعه‌ی فقیر و بی‌سواد و بیکار و بی‌سرنوشت افغانستان به این تعداد رسانه و شبکه، نیاز دارد؟

به نظر من در چنین شرایطی که ما با ازدیاد و وفور «مؤسسه تحصیلات عالی» و «شبکه‌های تلوزیونی» مواجه هستیم، ایجاد یک تلوزیون جدید یا مؤسسۀ تحصیلات عالی تازه، چیزی کمتر از حماقت و سفاهت نیست!

مسیح ارزگانی