گندم از گندم بروید، جو ز جو!

این ضرب المثل گویای آنست که هر خواست و آرزویی را باید از مجرا و روش متناسب با آن باید انتظار داشت؛ در غیر آن هر کوششی بی نتیجه و هر انتظاری بیهوده خواهد بود.

اگر نیم نگاهی به تاریخ سیاسی کشور و حتا مناسبات و روابط اجتماعی و نیز روابط خانوادگی و شخصی داشته مصداق کامل این ضربالمثل را می بینیم.
بگونه مثال، “عزت” را با غلامی و حلقه بگوشی توقع داریم! “عدالت” را در سایه برتری جویی و تمامیت خواهی جستجو می کنیم! “دموکراسی” را با تفکر و شیوه خودکامگی شعار می دهیم! “فساد” را با شیوه فساد آلود، می خواهیم برکنیم! “حکومت قانون” را با عبور و نقض قانون و بی اعتبار ساختن نهادها آرزو می کنیم! “شخصیت”های ملی را با برساختن و رنگ مالی کردن و تحقیر دیگری بتراشیم! “فرزانگی” و “اعتبار” را در لجنزار جهل و تعصب و بی دانشی کمایی کنیم!
“خانواده سالم” و “فرزندان” شایسته را با اقتصاد مافیایی و معیشت نامشروع داشته باشیم! و… زهی خیال باطل!

شکور اخلاقی