چرا فقط افشار؟

سال ۱۳۷۱ مجاهدین با شکست حکومت داکتر نجیب الله رییس جمهور وقت افغانستان به پیروزی رسیدند. طعم شیرین این پیروزی فقط دوماه دوام آورد و بعد از آن با انتقال قدرت از پیر صاحب مجددی به شهید ربانی دوره ی تنش، اختلاف بر سر تقسیم قدرت و جنگ مسلحانه آغاز شد.

حکمتیار رقیب دیرین جمعیت اسلامی حاکمیت جمعیت اسلامی را نپذیرفت و اعلام مخالفت مسلحانه کرد.

سایر گروه های مجاهدین نیز که تجربه حکومت داری نداشتند و عادت کرده بودند به حکومت ملوک الطوایفی نتوانستند برای ایحاد یک حکومت همه شمول توافق کنند.

جنگ های داخلی و کوچه به کوچه آغاز شد، نه مجاهد بودن و نه اسلامی که مجاهدین برای آن جهاد می کردند نتوانست مانع خونریزی و کشتار مردم بی گناه شود.

طبق آمارها بیش از ۶۰۰۰۰ نفر در کابل کشته شدند، در تمام مناطق شهر کابل گلوله های نفرت و قدرت سینه ی جوانان بی گناه را درید.

بی تردید یکی از تلخ ترین حوادث قضیه افشار است، رهبران جنگ در آن زمان برای افشار شعر مظلومیت خواندند، آهنگ غم سرودند، تا بلکه گوشه ی از زخم افشار التیام یابد.

اما اینک عاملان، و آمران جنگ افشار در یک سفره غذا می خورند، تیم سیاسی تشکیل می دهند، و صحبتی در مورد افشار نمی کنند.

حال سوال اینست که رهبران جنگ در حادثه افشار آن زمان از این قضیه سوء استفاده می کردند یا امروز خون افشاریان را معامله می کنند.

همان افرادی را که به جنایت افشار متهم می کردند امروز زیر پرچم همان افراد سینه میزنند و با افتخار هم تیم بودن و همفکر بودن را اعلام می کنند. کدام رفتار را صادقانه بپنداریم؟

نسل سوم هزاره ها هنوز برای افشار مویه می کنند، در عین حال برای رهبران جنگ آن زمان افتخار خدمت واطاعت دارند، پارادوکس افشار نه آن زمان حل شد و نه اکنون کسی میداند که چرا برای شهدای افشار گریه کنیم و برای عاملان آن خدمت نماییم.

نگارنده معتقد است، افشار تافته ی جدا بافته از قضایای خونین شهر کابل در دوره ی مجاهدین نیست، برجسته کردن قضیه ی افشار برای اغراض ومقاصد دیگری در آن زمان و هم در شرایط کنونی انجام می پذیرد.

عده ی عالمانه و تعدادی نا آگاهانه در مورد قضایای افشار قلم میزننند، زیرا قضیه ی افشار برای عده ی نان و نام می شود. به بهانه ی افشار ادبیات نفرت و دشمن سازی قومی را احیا می کنند ودر سایه نفرت بدنبال صید ماهی دلخواه خود هستند.

یاد شهدای جنگ های خونین کابل را گرامی میداریم.

محمد حسین هاشمی اخلاقی