چرا رهبر طالبان چیزی را میگوید که به آن عمل نمی‌کنند؟؟

بخشی از آنچه که رهبر طالبان در سخنرانی امروز خود (در روز دوم لوی غنده) گفته، فی دانه سخنان درستی است، اما با عملکرد طالبان در تعارض کامل است.

او گفته است که دشمنی با آمریکا همیشگی است، چرا که آن دشمنی برای زمین و‌هوا نبوده و بلکه مبتنی بر مسایل اعتقادی و باور ها بوده است. اما گویا این سخن چیزی نیست که تصمیم گیرنده های میدانی طالبان همچون حقانی و مجاهد و ملابرادر و… هم به آن معتقد باشند.
رهبران سطح دو طالبان تقریبا بالاتفاق معتقدند که اکنون هیچ دشمنی با آمریکا ندارند و خواهان روابط دوستانه با این کشور هستند.

رهبر طالبان از عدالت در بدنه حکومت و ضرورت دوری از قوم گرایی و زبان گرایی سخن به میان آورده و تاکید کرده که اگر غیر از این باشد، حکومت طالبان دوام چندانی نخواهد کرد.

این سخنان در حالی بیان شده که در عمل، طالبان مطلقا به عنوان یک گروه قومگرا، زباگرا و مصر بر حذف همه اقوام و مردم از ساختار قدرت و بهره مندی از دارایی‌های ملی تبدیل شده اند
قتل، کوچ اجباری ، غارت اموال ، انجام ندادن امور اداری در ادارات، فارسی ستیزی علنی، تغییر ترکیب جمعیتی و دهها مورد دیگر ، تنها بخشی از عملکرد ظالمانه طالبان است.

رهبر طالبان در بخش دیگری از سخنان خود، همچون سایر هم حزبی هایش، مخالفان طالبان را تهدید کرده و از کشتار مردم توسط طالبان در زمان جنگ با حکومت جمهوری دفاع کرده و گفته است که آنها چون خود را سپر کفار کرده بودند مستحق مرگ بوده اند. اما او نگفته که کراچی وان کنار سرک، طفلی که هنوز به دنیا نیامده و مادرش برای وضع حمل به بیمارستان رفته، کودکی که در مکتب در حال درس خواندن است و هزاران آدم بیگناه دیگر، چگونه برای کفار سپر شده بودند.

در مجموع به نظر می‌رسد که افکار این رهبر، چندان تفاوتی با کردار رهروانش ندارد.
که اگر غیر این باشد باید بگوییم یا او از عملکرد نیروهای تحت امر خود بی خبر است یا اینکه فرماندهان تحت امرش، او را در حد یک مترسک قبول دارند نه یک کلمه بیشتر.

سید احمد موسوی مبلغ