چرا به صلح بی باور هستم؟

۱) صلح پیش زمینه ها، طرف های مشخص، مکانیزم واضح و راهکارروشن‌می‌خواهد؛ نه پیش زمینه صلح آماده هست زیراهمه چیز حکایت ازتداوم جنگ دارد؛ طالب بجز جنگ به چیزی دیگری‌نمی‌اندیشد و همچنان کدام مکانیزمی مشخص برای صلح وجود ندارد و نه هم راهکاری روشن دیده می‌شود.۲)هیچ کس نمی‌داندبا کدام طالب مذاکره جریان دارد، طالب پاکستانی، روسی، قطری، ایرانی یاعربستانی؛ همانگونه که طالب اسپانسرهای متعدد با نگاهای متفاوت دارند، از این طرف جانب افغانستان نیز فاقد طرح و پلان مشخص در حوزه جنگ و صلح هست.

۳) سردرگمی مطلق در کمپ جمهوریت دکتر غنی خیلی ها را کلافه کرده، رئیس شورای مصالحه اش هیچ نمی‌داندچه می گوید و اساساخود سر در گم و کلافه شده، تا حال چندین جلسه برگذار کرده که اصلا اجندا نداشته، وزارت صلحش مشغول عزل و نصب های خانوادگی و فقط پیام تبریکی برای تقرری های میان جناحی و خانوادگی می نویسند و خلاص و هیات مذاکره کننده اش نیر از بی برنامگی در قطر کلافه شده است.

۴) حمدالله محب مشاور شورای امنیت جمهوریت دکتر غنی از پیروزی جنگ در مقابله با طالبان سخن می‌گوید و به حق هم می‌گوید”: طالب برای جنگ آمادگی می‌گیرد و به صلح فکر نمی‌کند.”اما شورای مصالحه ملی که گرفتار مرض بی برنامگی شده می‌گوید”:ما بر تداوم گفتگو های صلح در قطر پایبند هستیم.” گفتگو های که اصلا وجود ندارند و از سوی طالب به انزوا کشانده شده است.

۵) احزاب سیاسی مطرح که از دایره گفتگو ها خارج گذاشته شده اند نیز فاقد طرح مشخص برای گفتگو های صلح کنونی هستند؛ در واقع طرف اصلی طالب برای صلح احزاب مطرح سیاسی هستند نه حکومت زیرا طالب نیز احزاب سیاسی را طرف خود میدانند و ازآنطرف حکومت احزاب را عملا از دایره گفتگو ها خارج و مصروف سهمگیری در تقسیم قدرت و ثروت ساخته اند.

۶)نهادهای مدنی و رسانه هارا با کشتن خبر نگاران و چهره های مطرح ناظر اوضاع، ساکت ساخته اند؛ خبر نگاران پا به فرار نهاده اند و فعالین مدنی و رسانه‌ی درانزوا فرو رفته اند در نتیجه نه برنامه ای برای صلح دیده می‌شود و نه کسی رایارای انتقاد هست.

۷) جامعه جهانی در راس ایالات متحده آمریکا نیز با عملکرد دکترخلیلزاد نماینده آمریکا در امور صلح گرفتار تناقض گوی و تضاد رفتاری شده اند؛ آمریکا سخن از خروج زودهنگام می‌زند امری که طالب رادر جنگ تشجیع ساخته است و افصای ناتواز حضور طولانی مدت تر و خروج مسوولانه سخن گفته اند از جمله آلمان ها؛ بنابر این همه سردر گم و کلافه بی برنامگی به یک مرض فراگیر تبدیل شده است .

بنابراین کدام چشم اندازی روشنی برای صلح به این زودی ها دیده نمی‌شود و بهتر است که حکومت و مردم افعانستان خودرا برای یک جنگ طولانی مدت در برابر تروریسم و افراطیت آماده سازند.

احمد بصیر بیگ‌زاد