چرا به این جا رسیدیم؟

دیگر کسی از فرصتهای طلایی برای بازسازی افغانستان صحبت نمی کند. ۲۰ سال پیش مردم هوای دیگر داشتند، شوق اینکه افغانستان دمکراسی را به تجربه بگیرد و آرامش و صلح در این کشور باز میگردد، مردم امیدوار و خوشحال بودند، اما امروز تمام آن فرصتهای طلایی سوخته است، افغانستان جنگ است و جوی خون جاری!

راستی چه شد که به این جا رسیدیم؟
فرصتی که اگر درست مدیریت میگردید و صادقانه با آن برخورد میگردید، افغانستان را در جزء کشورهای مترقی دنیا قرار میداد و توسعه و پیشرفت در این ملک اتفاق می افتاد. شاید عامل تمام این فرصت سوزیها حامدکرزی باشد، او با خیانت به مردم افغانستان دشمنان مردم را برادر خواند و به کمک و تقویت آن پرداخت. البته کرزی تنها نبود، آنها یک تیم بودند که اشرف غنی و خلیل زاد و خیلی های دیگر نیز جزء آن بودند، که دمکراسی و نظام نوپای افغانستان را قومی ساختند و طالبان را صرفاً بر مبنای تعلقات تباری دوباره احیا و تجهیز نمودند.

اینگونه نیست که کشتار و جنگ و قدرت امروز طالبان آثار و نتایج سیاستهای اشتباه این گروه خیانت پیشه باشد، نه آنها عملاً با پلان از پیش تعیین شده و قصداً و عمداً طالبان را کمک و تقویت کردند. کرزی در سال ۲۰۰۶ عملاً و با قصد و عمد گروههای از طالبان را از پاکستان به شمال و مناطق مختلفی در جنوب و غرب و مرکز کشور منتقل نموده، امکانات و تجهیزات جنگی در اختیار آنها قرار داد و دولت او تمام قد از آنها حمایت و جانبداری نمودند. یک زمان شخصی و گروهی یک سیاست و برنامه را اجرا میکنند، آن سیاست اشتباه از آب در می آید و خساراتی به کشور و مردم وارد می شود، در این جا کسی را نمی توان مقصر وخاین قلمداد کرد چون قصد و عمدی در کار نبوده است
اما یک زمان یک گروهی با قصد و به عمد یک پلان و برنامه ای خیانت پیشه را اجرا میکنند و به آن اصرار نیز می ورزند. اینجا مقصر و خاین هستند چون به عمد و آگاهانه چنین سیاست خاینانه را به اجرا گذاشته اند. اقدامات حامد کرزی و در این ۷ سال پسین اشرف غنی از نوع دوم است. یعنی اینها با قصد و عامدانه و آگاهانه صرفاً بر مبنای تعلقات تباری و قومی، طالبان را احیا کردند و نیمی از کمکهای خارجی برای باز سازی افغانستان را به کام طالبان خوراندند. اسلحه دادند و پول دادند و به بهانه های مختلفی مثل خیزشهای مردمی، آتش بس و صلح سه روزه و یک هفته و در این اواخر عقب نشینی تاکتیکی به طالبان پول دادند، تانک و توب و امکانات پیشرفته نظامی دادند و این شد که الان طالبان خود شان را نیز قبول ندارند.
ضرب المثل قدیمی است که چاه کن خودش در چاه هست. کرزی و غنی طالبان و قاتل صدها هزار انسان بی گناه کشور را برادر خواند و بر مبنای تعلقات تباری وزیرستانی های پاکستانی را به کشور منتقل کردند و به شمال و غرب و شمال شرق جای و مسکن دادند، طالبان نیز که دستش به قندهار رسید خانه کرزی را ویران و قبر برادر و عمویش را ویران نمودند و حال اشرف غنی را نیز قبول ندارند و دستش برسد سرش را بر دار میکنند. کرزی و اشرف غنی و تیم تمامی خواه شان با طالبان می خواستند اقوام غیر پشتون را سرکوب و رهبران آنها را یکی پس از دیگر بکشند و در این امر از طالبان استفاده کنند و حال طالبان که زور گرفته خود این خیانت پیشگان را نیز در چاه می افکنند.
لذا مردم افغانستان الان به اینجا رسیده اند که بعد از ۲۰ سال امیدواری واهی دوباره از بهر نا امنی دست به کوچ بزنند و آواره دیار غربت شوند و طالبان یا همان قاتلین فرزندان مردم بر لاشه وطن رقص خون بر پا کنند!
من به عنوان یک شهروند آواره و جنگ زده هرگز از حق خودم نمی گذرم و کرزی و اشرف غنی و تمام خائنین به وطن را نمی بخشم. از خداوند می خواهم حق مردم مظلوم افغانستان را از این خائنین بگیرند!

احمدی رشاد