پذیرش چنین حکومت ناتوان و عقبگرا برای مردم محال است

دو ماه امارت در امتداد زوال و سقوط حکومتداری سالهای آخر جمهوریت قابل ارزیابی است و حالا نه امنیت وجود دارد، نه اقتصاد در مسیر درستی قرار دارد و بدتر از همه حیات اجتماعی هم با فقر و تبعیض گسترده به نفس های آخر رسیده است.
امارت در دو ماه گذشته خلاصه شده است به تمرکز روی تطبیق شریعت اسلامی که متاسفانه کوچکترین توانایی برای چنین تطبیقی متناسب با عصر حاضر در میان آنها دیده نمی شود. فهم قشری و تطبیق ظاهری در حالی که رفتار خودشان به انسان نمی ماند چه برسد به رفتار مبتنی بر اسلام، گویای ناتوانی محض آنها در ترسیم مدینه فاضله شان است.
امارت نسبت به ناتوانی خود در عرصه مدیریت سیاسی به خوبی آگاه است و در مجموع کردار آنها با وضعیت آنارشیستی سازگار است و نه توانی برای ارائه الگویی از پیشرفت داشته اند و نه مدلی از پیشرفت کشورهای اسلامی را فهمیده اند که با تقلید، حداقل امید خلق کنند. بنابراین ضعف حکمرانی خود را با خشونت، تفرقه و تبعیض پوشش می دهند؛ همانطور که در عصر جمهوریت نیز پوشش ناکامی ها با تفرقه اندازی، سرکوب و تبعیض انجام می شد. در همین راستا نفاق افکنی در موضوعات زبانی، تبعیض نژادی و حتی انتحار و حملات تروریستی الگوهای تکراری است که برای ما ماهیت آنها آشکار است.
در عرصه تعامل بین المللی نیز امارت فاقد شعور سیاسی و ناتوان در به دست گرفتن افسار سیاست خارجی بوده است. نقش پاکستان و دیگر حامیان امارت در پیشبرد سیاست خارجی امارت مشهود است.
در چنین شرایطی واقعا جای تاسف دارد که باز هم همه اسیر بربریت هستیم و عده ای همچنان حرف از تغییر و مدرن شدن امارت می زنند. بر خلاف چنین تغییری آنها خوب است از تغییر مردم بگویند که پذیرش چنین حکومت ناتوان و عقبگرا برای آنها محال شده است.

محمد موسی جعفری