وعده روزی نداده بودید، اما وعده امنیت که داده بودید

مطابق با گزارش هایی که مرتبا و مکرراً از مناطق مختلف هزاره جات منتشر میشود، وضعیت اقتصادی مردم، فوق بحرانی است.

دام های مردم هزاره جات، در کابل مشتری ندارد و در خود هزاره جات هم کسی پول ندارد تا خرید و فروشی انجام شود.

چشمه ها خشک شده و در برخی مناطق، حتی آب آشامیدن هم به سختی پیدا می‌شود.

خشکسالی، در کنار بی پولی، به علاوه حس نا امنی، شرایط غیر قابل تحملی را برای مردم به وجود آورده است.

شاید اگر همدلی و همکاری توانمندان با نیازمندان، به خوبی مدیریت شود، بتوان از بحران اقتصادی و زمستان سخت و سرد پیش رو به نحوی عبور کرد، اما با حس نا امیدی و ناامنی حاکم بر مردم، چه باید کرد؟؟

رییس الوزرای حکومت نامشروع کتونی، با صراحت میگوید که قول رزق به مردم نداده بودند و مردم برای حل مشکلات اقتصادی، دعا کنند، اما او نمی‌گوید که هزاران بار قول امنیت به مردم داده بودند و آنچه که اکنون مردم را بیش از گرسنگی آزار میدهد، حس نا امنی است.

کوچ های اجباری که همچنان زمزمه آن از گوشه و کنار به گوش می‌رسد، انحصار و خودکامگی حاکمیت و بی توجهی به سرنوشت میلیون ها انسان، در کنار خطر داعش و تروریست های خون‌خواری که به نام طالب در جای جای کشور، در حال تثبیت قدرت خود هستند، مردم را عمیقأ دچار ترس کرده است.

کسانی که پای فرار دارند، کوشش میکنند خود را از منطقه خارج کنند و مابقی، با واهمه ای روز افزون، خود را به دست تقدیر سپرده اند.

در چنین وضعیتی، و در شرایطی که طالبان، توان تامین تعهداتی که هزاران بار وعده آن را داده اند (تامین امنیت) ندارند، و رسما از بار مسئولیت آن چیزی که به گفته خودشان وعده اش را نداده اند (رسیدگی به وضعیت معیشت مردم) شانه خالی می‌کنند، با چه امیدی میتوان به هیاهوی عده ای برای پیمودن راه تعامل با طالب، دل خوش کرد؟؟؟!!!!

مردم هزاره جات، تا کنون از کمک هایی که از خارج وارد افغانستان میشود نیز سهمی نداشته اند و گویا که کشورهای همکار با طالبان هم، اولویت شان رساندن کمک به اعضای طالبان است و مابقی مردم، برای آنها محلی از اعراب ندارند.
لذا، نه میتوان به طالب اعتماد کرد و نه به کمک های بیرونی دل خوش ماند.

طالب، نه به ما حق سیاسی و اجتماعی می‌دهد، نه برای تامین امنیت ما کاری خواهد کرد و نه نان بخور و نمیری که قبلا داشتیم، در سایه این حکومت ظالم، پیدا خواهد شد.

تامین آن دو قلم اول (حقوق سیاسی و امنیت) که فعلا از قدرت اختیار ما خارج است، اما برای کمک به معیشت نیازمندان همچنان میتوان تلاش کرد و چه بهتر خواهد بود که سازوکاری برای مدیریت بهینه کمک های مردمی ایجاد شود.

سید احمد موسوی مبلغ