نگاه سیاسی هزاره ها

مسئله بلخاب باعث نقد ونظرهایی گوناگونی در مورد مهدی مجاهد و اهداف وی از جانب کاربران عمدتآ هزاره فضای رسانه ای/مجازی شد.

با نگاهی کلی این نقد و نظرها را به چند دسته تقسیم و در مورد آن سخنی میکنیم:

۱_ گروه مخالف
تعدادی از کاربران هزاره به حرکت مهدی مجاهد بدیده منفی می نگریستند و علت این منفی نگری نیز به علت فعالیت وی در گروه طالب اشاره شده بود.
صرفنظر از مشکلات و شرایطی که منجر به پیوستن وی به گروه طالبان شد باید چنین بگوئیم که هزاره ها باسواد هستند، اما سیاست دان و سیاست گر نه، چرا؟
اگر به رفتار و عملکرد سران تکنوکرات پشتون و غرب گراها دقت کنید روشن میشود که آنها خوب سیاست میکنند.
فاروق وردک، اشرف غنی، دولت وزیری، کرزی و… طالب نیستند، اما برای اقتدار طالبان که همانا اقتدار ناسیونالیستی ایشان است هر اقدام لازم را کرده و میکنند اما ما این سامانه سازی قدرت را درک نکرده و به آن اهمیت نمیدهیم و این نشانگر ضعف و فقدان نگاه سیاسی در وجود ماست.

۳_ آرمان‌ گرایان اغلبآ مهاجر
اکثر هزاره های غرب نشین و یا مهاجر که خارج از کشور هستند تمایل زیادی به تقابل و جنگ دارند.
به تبعات آن نمی اندیشند. چرا که خودشان در امان و امنیت اند، آنها بیشتر آرمانی/تخیلی به مسئله نگاه میکنند. میخواهند آرزوهایشان از این طریق محقق شود، شرایط و مقتضیات برایشان کمتر قابل درک و اهمیت است لذا نگاه واقع بینانه و میدانی به مسائل ندارند و در واقع انحرافی فکر میکنند که جنبه عملی توقعات آنها سخت و کمرشکن است.
البته این را نیز تذکر دهم که همه مهاجرین چنین نیستند اهل تدبیر چنین فکر نمیکنند!

۳_کاردان ها و اهل تدببر
این طیف مسائل را واکاری، تحلیل و بررسی میکنند و با توجه به مطالعات همه جوانب، ابزارها، راهکارها، محدودیت ها، مقبولیت ها و نیازها سخن میکنند سخنشان بیشتر مسئولانه است تا احساسی و غیرتمندانه، نظر این جماعت از اهمیت خاصی برخوردار است و باید به این نظریات اهمیت و بها داده شود اما تعدادشان زیاد نیست این طیف در اقلیت قرار دارند اما نگاه و نظرشان بر نگاه اکثریت میچربد!

شما چه فکر میکنید؟

علی رضایی