نقش تناقض نمای امضای توافقنامه

  • انتشار: ۲۹ ثور ۱۳۹۹
  • سرویس: دیدگاهسیاست
  • شناسه مطلب: 86158

سرانجام توافقنامه سیاسی، بین دو سرکرده سیاسی تیم دولت ساز و تیم ثبات و همگرایی به امضا رسید. جدای از ارزیابی محتوای این توافقنامه، در کلیت نقش این توافقنامه، یک نقش تناقض نما می باشد.

از یکسو تصمیم برامضای این توافقنامه، بدنبال ادعای تقلب انتخاباتی و بروز جدل ها و انکارها و اصرارهایی که در این مدت صورت گرفت، آشکارا نشان داد که عرصه سیاسی-اجتماعی افغانستان هنوز قابلیت درک و ظرفیت پذیرش تحول سیاسی و ارزش های نوینی-هم چون انتخابات- که منجر به شکل گیری دولت مدرن، وفاداری به حقوق شهروندی و پشت پا زدن به عصر تمامیت خواهی و استبدادی باشد، ندارد؛

اما از سوی دیگر امضای این توافقنامه سبب شد-بنابه تنش ها و افزایش شکاف های درونی حاکمیت، ناامیدشدن مردم و حامیان خارجی و فشار روز افزون طالبان- از سقوط نظام سیاسی کنونی که به صورت نیم بند و کم از کم بصورت شعاری و صوری، حقوق شهروندی را برسمیت شناخته است، پیشگیری نماید؛ هم چنان فرصتی را فراهم آورده که سیاست ورزان کشور عقل خفته سیاسی خود را بیدار نموده، و کاستی های یاد شده را جبران سازند.

اینک دیده شود که آیا افغانستان شایستگی عبور موفقانه از این مرحله را خواهد داشت، یا این که فقط زمان بروز بحران و فاجعه اندکی به تاخیر افتاده است؟!

شکور اخلاقی

نظرات(۰ دیدگاه)

نظر شما چیست؟