مایل هروی؛ بیرقی که فرو ریخت

نجیب مایل هروی، شخصیت علمی و فرهنگی برجسته کشورمان، تابعیت ایران را گرفت. خبری که در همهمه ی کذایی جنجال های سیاست در کشور، به چشم نیامد و به قلم ها دوانده نشد.

این در حالی ست که شالوده و زیر بنای فکری هر کشوری، نخبه گان و شخصیت های برازنده آنست. دولت ها، بیش از هر سرمایه ای در طول تاریخ ، به نویسندگان و اساتید برجسته خود اهمیت قائل بوده اند .

افتخار واقعی و نماد افتخار آمیز یک ملت، نه بیرق است و نه هم بلندگوهای سیاسی سیاست زده، بلکه مشاهیر آن مرز و بوم است که استوانه تاریخ و نماد تمدن و فرهنگ یک جامعه است.

هیچ گاه تغییر فکری یا رونوشت جدید از اقتدار، صلابت و تاریخ افتخار آمیز یک جغرافیا، بدون مشاهیر تاریخی آن معنا یی نخواهد داشت اما دریغ و صد افسوس که ما، همچنان چهار نعل ، سیاست پس رفت را در میدان های مختلف از آن خود کرده ایم.

هموطنان هندو باورمان با دنیایی از ناگفته ها رفتند، هروی ها رفته اند و خواهند رفت ، اما ما هم چنان در منجلاب توهم سیاست زدگی، غرق در خود بزرگ بینی کاذب دست و پا میزنیم.
پس به کدام تاریخ و بیرق باید افتخار کرد!

نجیب مایل هروی نویسنده، پژوهشگر، نسخه‌شناس، ویراستار و مردم‌شناس است، که رشته اصلی‌اش عرفان اسلامی است و از او به عنوان یکی از محققان شایسته در نقد و تصحیح متون کلاسیک نام گرفته شده است که با تألیف، تصحیح و بررسی بیش از ۳۰ کتاب ارزشمند و نگارش صدها مقاله، به این مهم پرداخته است.

از آثار مهم نجیب مایل هروی می‌توان به “ تاریخ زبان در افغانستان”، “برگ بی برگی: یادنامه استاد رضا مایل هروی”، “این برگ های پیر، مجموعه ۲۰ اثر چاپ ناشده فارسی از قلمرو تصوف”، “مذکر احباب”، “مقامات جامی، گوشه‌های از تاریخ فرهنگی و اجتماعی خراسان در عصر تیموریان”، “کتاب‌آرایی در تمدن اسلامی”، “تاریخ نسخه‌پردازی و تصحیح انتقادی نسخ خطی”، “شرح فصوص الحکم شیخ اکبر محیی الدین ابن عربی” و ده ها اثر از این دست نام برد.

سید باقر واعظی