قبیله و غارت‌گری

حتما در کتاب‌های تاریخ خوانده‌اید که در دنیای قدیم، آن‌گاه که هنوز مردم در ساختارهای قبیله‌ای زندگی می‌کردند، یکی از راه‌های امرار معاش، غارت‌گری بود. یک قبیله بر قبیله‌ی دیگری هجوم می‌برد و مردان و زنان شان را یا می‌کشت و یا به بردگی می‌گرفت و زمین و جایداد شان را به غنیمت می‌ستاند.

گاهی برخی قبایل، راه کاروان‌های حجاج یا کاروان‌های تجارتی را سد کرده و اموال آن‌ها را تاراج می‌کردند.
جالب این بود که باز آن‌ها همان اموال غارتی را نعمت خدادادی می‌خواندند و از خداوند سپاس‌گزاری می‌کردند.

نماز شکرگزاری این گروه را که دیدم، همان روایت‌های کتب تاریخ یادم آمد.
جالب است که شماری در این قرن بیست و یک نیز با همان روش‌های کهنه و از راه غارت‌گری می‌خواهند امرار معاش کنند.
سوگند می‌خورم که با این طرز زندگی در هزار سال آینده هم قادر نخواهید شد که کشوری به نام افغانستان بسازید.

عبدالشهید ثاقب