قانون یا قانون‌گرایی؟

یکی از بحث‌های اساسی این روزها، نافذ شدن مشروط قانون اساسی۱۳۴۳ به گونه‌ی موقت و جدل‌ها بر سر مزایا و معایب این قانون است. به نظرم، پیش از آن‌که در باره‌ی خوبی‌ها و بدی‌های این قانون اساسی سخن بگوییم، باید به این پرسش اساسی پاسخ دهیم که آیا گروه حاکم موجود، اصلا تمایل و توانایی عملکرد در چارچوب یک نظم حقوقی مبتنی بر قانون اساسی را دارند، یا خیر؟

صلاحیت دادن به قانون و تن دادن به نظم قانونی، معنای ضمنی‌اش فاصله گرفتن از خوانش‌های گوناگون از شریعت و پرهیز از تطبیق احکام شرعی فراقانونی است، چیزی که گردن نهادن به آن توسط گروه حاکم بعید به نظر می‌رسد. من باورم این است که اگر ارگ‌نشینان جدید، کمربندی به قوانین را در عملکردشان تضمین کنند، حتا عمل کردن به قانون اساسی نیمه‌استبدادی ظاهرخانی می‌تواند راهگشا و نظم‌دهنده‌ی شرایط موجود باشد‌. اما…

جعفر احسانی