عادی سازی جنایت و فاجعه!

جنایتکاران با ذهن مسخ شده، با خاطر آسوده، برخوردار از حمایت های مالی و امکاناتی قدرت های بزرگ مدعی دموکراسی و قدرت های منطقه ای، و در هماهنگی با عناصر داخلی یا ستون پنجم برای اجرای یک پروژه یا بسترسازی سیاسی و اقتصادی می آیند جنایت می کنند، زمین تشنه را از خون سیراب می کنند، جان انسان های بیگناه را می ستانند، خانواده ها را داغدار می سازند، آرزوها را میمرانند، ناامیدی را تقویت می کنند، و…. در مقابل، بازار صفحه های مجازی داغ می گردد، بخش های اطلاع رسانی به تکاپویی بیشتر می افتند، مسئولین نهادهای مختلف جلو ویترین خود را آرایش می کنند و کلماتی را تمرین می کنند، سازمان ملل و سفارتخانه ها پشت مایک ها صف می کشند، …..همه و همه این داستان پردازی ها روبروی جسدهای آغشته بخون و روح وجسم شکسته داغدیدگان اتفاق می افتد و به یک زبان و جمله تکراری و بوی ناک ابراز می دارند: ” این جنایت را به شدیدترین الفاظ محکوم می کنیم”! عده ای بزک کرده و هنرمند در خودنمایی و خودشیرینی از خود شوق در می کنند که: هورا هورا، محکوم می کنیم و کف می زنند.

باختم این نمایش خونین و جنایتکارانه، همه عوامل آن (زدنی و مدنی) درپشت صحنه رفته می گویند: چطور بود؟ خوبش بود؟ همه را بخاک و خون کشیدیم! چیزی کم نداشت؟ خب برنامه بعدی چیست؟ چه باید بکنیم؟ و….اندکی فضا آرام می گیرد و التهاب ها کاهش می یابد تا باز داستان پردازی دیگر و نمایش خونین یا مضحک دیگر……

شکور اخلاقی