طولانی ترین جنگ امریکا در افغانستان به پایان می رسد/ افغانستانی ها خیانت امریکا را فراموش نخواهند نمود!

  • انتشار: ۱۴ سرطان ۱۴۰۰
  • سرویس: دیدگاهسیاست
  • شناسه مطلب: 116000

واشنگتن از جنگ ویتنام درس های لازم را نگرفت و تلفات و رنج بیشتر اجتناب ناپذیر است.
دونالد رامسفلد، معمار جنگ افغانستان و عراق هفته پیش از دنیا رفت. وی در مورد جنگ افغانستان گفته بود:« من باتلاق نمی سازم.» جنگ امریکا در افغانستان قرار نبود ویتنامی دیگر باشد. این در حالی بود که در پایان، وزیر دفاع پیشین ایالات متحده امریکا دو باتلاق ایجاد نمود: با ادعای پوچ پیروزی در افغانستان در بهار سال ۲۰۰۳ میلادی، دونالد رامسفلد نیروهای امریکایی را برای جنگ به عراق اعزام نمود.

نیروهای نظامی امریکا هشت سال در ویتنام حضور داشتند. امریکایی ها اما در افغانستان بیست سال ماندند و طولانی ترین جنگ تاریخ کشورشان را رقم زدند.
جو بایدن رئیس جمهور ایالات متحده امریکا مصر است که خروج نیروهای امریکایی از افغانستان کامل نشده و چند صد نیروی امریکایی باقی مانده در افغانستان وظیفه حفاظتی دارند. این در حالی ست که خروج نیروهای امریکایی از میدان هوایی بگرام در روز جمعه هفته گذشته عملا پایان حضور نظامی امریکا در افغانستان را نشان داد.

میدان هوایی بگرام که مرکز عملیات های مختلف امریکا طی دو دهه گذشته بود در دهه ۱۹۵۰ میلادی توسط اتحاد جماهیر شوروی سابق ساخته شد. بگرام علاوه بر میدان هوایی یک کمپ زندان مخوف نیز به حساب می آمد و امریکایی ها بسیاری از زندانیان خطرناک را در آن نگهداری می کرد. براساس اعلام مقامات عالی رتبه نظامی امریکا، حمایت واشنگتن از نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان به ویژه قوای هوایی این کشور ادامه خواهد یافت. امریکا برای این منظور از ناوهای هواپیمابر خود در منطقه و پایگاه هایی در دیگر کشورها استفاده خواهد کرد، حالتی که به آن «آن سوی افق» می گویند.

جنگ ایالات متحده امریکا در افغانستان و ویتنام شباهت هایی به یکدیگر دارد: در هر دو مورد امریکا پس از امضای یک توافق نامه صلح با دشمن این کشورها را ترک نمود. در افغانستان، ایالات متحده امریکا در حالی این کشور را ترک می کند که توافق نامه صلحی با طالبان امضا کرده است. توافق نامه صلح امریکا با طالبان در زمان ریاست جمهوری دونالد ترامپ در دوحه قطر امضا شد. امریکا با گروهی توافق نامه صلح امضا کرد که سال ها تلاش کرد آن را نابود سازد. درست همانند ویتنام، طالبان که این روزها اعتماد به نفس بالایی پیدا کرده و جسور شده اند نیز حاضر به صلح نیستند. پس از خروج ایالات متحده امریکا از ویتنام، سایگون دو سال علیه ارتش ویتنام شمالی جنگید و خود را نگه داشت. این در حالی ست که برخی منابع استخباراتی امریکا در پیش بینی های خود حتی شش ماه را هم برای دولت کابل برای بقا قائل نیستند.

سفارت امریکا در کابل نیز برای سناریوهای بسیار بد برنامه عمل اضطراری خود را دارد و در روز جمعه هفته گذشته فعالیت های دیپلماتیک خود را متوقف نمود. بستن شدن سفارت امریکا در کابل خاطرات تلاش های تحقیرآمیز ماموریت سایگون در سال ۱۹۷۵ میلادی را یادآوری نمود. همان طور که می دانید در این سال و هنگام خروج نیروهای امریکایی از سایگون، پایتخت ویتنام جنوبی، کسانی که با امریکایی ها کار کرده بودند از جمله مترجمان نظامی التماس می کردند که همراه با امریکایی ها از ویتنام منتقل شوند.

براساس آمار اعلام شده از سوی سازمان ملل، از ماه می تاکنون دست کم پنجاه منطقه از چهارصد منطقه افغانستان به دست طالبان سقوط کرده است. اکنون که امریکا در حال ترک افغانستان است شهروندان افغانستانی در ولسوالی ها و قریه جات مختلف برای مقابله با طالبان به صورت عمومی بسیج شده اند و سلاح به دست گرفته اند. طالبان علاوه بر مناطق مختلفی که به تصرف خود درآورده اند، مناطق زیاد دیگری را نیز تحت محاصره دارند.

درس نظامی که امریکا از جنگ ویتنام گرفت این بود که ایالات متحده امریکا نمی توانست هزاران مایل دورتر از خانه جنگ علیه شورشگری را مدیریت کند و به پیش ببرد، آن هم علیه یک دشمن ایدئولوژیک که در جامعه ریشه دوانده بود و به نیروهای امریکایی به چشم اشغالگر نگاه می کردند. این درسی بود که امریکا گرفت اما پس از حادثه یازده سپتامبر ۲۰۰۱ و حین برنامه ریزی برای حمله به افغانستان فراموش کرد.

دونالد رامسفلد می خواست با استفاده از گروه کوچکی از نیروهای ویژه امریکا و با همکاری جنگ سالاران بومی سایه جنگ ویتنام را بزداید. در حالیکه فراموش کرده بود امریکا در ویتنام هم از همین روش استفاده کرده بود. امریکا در سال ۱۹۶۴ میلادی با استفاده از گروه های مشورتی کامل و آموزش های منظم گروه های شبه نظامی در جنوب ویتنام، وارد میدان جنگ شد.

در جنگ افغانستان نیز در پایان سربازان امریکایی جوانی به جنگ اعزام شد که هنگام شروع جنگ امریکا در افغانستان حتی به دنیا هم نیامده بودند. در برخی موارد این سربازان جوان در کنار والدین خود که چندین تور وظیفه ای را انجام داده بودند، حضور داشتند.
در هر دو جنگ حالی مانند «دستگاه پرس» تجربه شد: وارد ساختن نیروها، پول و امکانات بیشتر و بیشتر برای توجیه و حفاظت از آنچه که قبلا هزینه شده بود یا از دست رفته بود. امریکایی ها زمانی در کنار افغانستانی ها جنگیدن و مردند تا طالبان را نابود سازند، مدارس را به روی دختران و زنان باز کنند و ارتش افغانستان را تقویت نمایند. این اهدف هم اکنون به طور کامل حاصل نشده و دستاوردها در خطر است و خروج امریکا در این شرایط خیانت است.

این گفته جو بایدن که اهداف امریکا در افغانستان حاصل شده و نیازی به حضور بیشتر نیست و جنگ های همیشگی باید به پایان برسد، یک واقعیت قابل لمس نیست و زنان و مردان افغان و فعالین جامعه مدنی که برای دفاع از قریه جات و ولسوای ها خود در برابر حملات طالبان سلاح برداشته اند، احساس می کنند امریکایی ها با تنها گذاشتن افغانستان و مردمش به آنها خیانت کرده اند.
به هرصورت هرچه در افغانستان اتفاق بیفتد، تلفات جانی و رنج و درد بیشتر در این کشور غیرقابل اجتناب است. رئیس جمهور جوبایدن و مقامات عالی رتبه نظامی ایالات متحده امریکا نمی توانند از احساس مسئولیت در قبال افغانستان و مردمش شانه خالی کنند، حتی اگر قرار است دیگر در این کشور نباشند.

منبع

نظرات(۰ دیدگاه)

نظر شما چیست؟