طالبان پاکستان و کپی‌برداری از تجربه طالبان افغانستان؛ ممانعت از ورود زنان به مناطق تفریحی و بوستان‌ها

العربی الجدید می‌نویسد: هفت استان‌ قبیله‌ای پاکستان یعنی همند، باجور، کورام، اورکزی، خیبر، وزیرستان جنوبی و وزیرستان شمالی به دلیل حضور گروه‌های جهادی طی چهار دهه گذشته به دور از تحولات افغانستان نبوده‌اند. این استان‌ها پیش از انتقال مراکز گروه القاعده به آنجا و تبدیل شدن به منطقه‌ اصلی نیروگیری طالبان پس از حمله امریکا در سال ۲۰۰۱ به افغانستان، حامی اساسی مجاهدان افغان در برابر حمله ارتش سرخ شوروی (۱۹۷۹-۱۹۸۹ میلادی) بودند.

به نقل از العربی الجدید، منطقه قبایلی که به اختصار FATA یا «منطقه به لحاظ اداری خودمختار» خوانده می‌شود، با خط دیوراند (خط مرزی افغانستان و پاکستان که هیچ‌گاه مورد قبول افغانستان واقع نشده است) از افغانستان جدا می‌شود.

به لحاظ جغرافیایی، منطقه قبایلی از غرب با افغانستان همسایه است، از شرق با دو ایالت سرحد و پنجاب پاکستان و از جنوب با ایالت بلوچستان پاکستان هم‌مرز است.

بر اساس آمارهای سال ۲۰۰۰ جمعیت این منطقه ۳ میلیون و ۳۴۱ هزار و ۷۰ نفر است (یعنی کمتر از ۲ درصد جمعیت پاکستان). اکثر جمعیت این منطقه روستایی و قبیله‌ای هستند و فقط ۱/۳ درصد آنها در شهر زندگی می‌کنند. مهم‌ترین شهرهای این منطقه عبارتند از: میرانشاه، رازمک، دارا بازار و وانا.

اگرچه ساکنان این منطقه همگی پشتون هستند اما خود به گروه‌های قومی کوچک‌تر تقسیم می‌شوند که با نام همان نواحی قبیله‌ای خوانده می‌شوند. این منطقه به‌صورت خودمختار اداره می‌شود و اگرچه در خاک پاکستان قرار دارد اما دولت مرکزی پاکستان و یا دولت‌های ایالتی حق مداخله در امور داخلی این منطقه را ندارند.

در این میان، تسلط طالبان بر افغانستان در ماه اوت گذشته منجر به افزایش تاثیرگذار این گروه بر مناطق قبیله‌ای پاکستان شده و بر نگرانی مقامات اسلام آباد افزوده است که تلاش می‌کنند با گسترش اندیشه «طالبان افغانستان» به این مناطق پشتون‌نشین مقابله کند به خصوص که مناطق یاد شده از لحاظ فکری، نژادی، اجتماعی و جغرافیایی کاملا آماده تاثیرپذیری از افغانستان است.

ممانعت از ورود زنان به مناطق تفریحی

از جمله نشانه‌های این تاثیرپذیری، نشست رهبران قبایل و روحانیون در هفدهم ماه جاری در منطقه باجور واقع در شمال غرب پاکستان و تصمیم به ممانعت از ورود زنان به مناطق تفریحی و پارک‌ها و بوستان‌ها بود چرا که به ادعای آنها، این امر «منجر به سیئات اخلاقی می‌شود.»

این تصمیم به نارضایتی بسیاری از افراد؛ گروه‌ها و نهادها از جمله مسئولان دولتی و نسل درس‌خوانده و فرهیخته و خواهان تغییر وضعیت اجتماعی در مناطق قبیله‌ای دامن زد. رهبران قبیله‌ای یک هفته به دولت مهلت دادند تا این تصمیم را اجرایی کند و مانع از ورود زنان پاکستانی از مناطق مختلف و حتی غیر قبیله‌ای (چه با همراهی مردان یا به تنهایی) به تفرجگاه و منطقه گردشگری باجور شود همچنین رهبران قبیله‌ای از قبایل خواستند مانع از رفتن زنان به مناطق گردشگری شوند زیرا نشست قبیله‌ای آن را ممنوع اعلام کرده است.

با وجود اینکه این تصمیم به معیشت ساکنان استان باجور که گردشگران بسیاری به آنجا سفر می‌کنند، آسیب وارد می‌کند اما رهبران قبایل تاکید کردند که قبایل در برابر نابودی آنچه که «فساد اخلاقی» توصیف کرده‌اند، حاضر به تحمل و پرداخت هزینه‌های اقتصادی هستند.