طالبان، نیروی سازگار با ژئوپلیتیک منطقه!

خلیلزاد دوباره به کابل آمد و این بار با رهبری تقریبا یکدست حکومت ( آقایان غنی و عبدالله ) در مورد صلح صحبت کرد.

توافق سیاسی گام خوبی بود اما حکومت افغانستان زمان زیادی را از دست داده و زمینه حضور طالبان در راس قدرت فراهم تر از گذشته شده است.

موضع امریکا در برابر طالبان از مدت ها به این سو تغییر کرده. اگر اشتباه نکنم سال ٢٠١٠ دولت اوباما اعلام کرد، امریکا با تروریستانی مثل القاعده می جنگد و موضوع طالبان مشکل داخلی افغان ها است. یعنی که گروه طالبان از این پس، تعریف تروریستی ندارد. با این تغییر موضع واشنگتن، جنگ بیست ساله با طالبان هنوز علامت سوال بزرگی برای امریکایی هاست که اگر شما با تروریستان نجنگیده اید پس افغانستان را اشغال کرده بودید و نیروی مقاوم در برابر شما یعنی طالبان، نیروی ملی آزادیخواه بوده است.

تکلیف امریکا و به تبع آن ناتو و اروپا در برابر طالبان مشخص شده. می ماند کشور های منطقه.
پاکستان بیشترین سود را از قدرت گیری دوباره طالبان می برد و هیچ اختلافی در این دیدگاه نیست.

کشور هایی مثل ایران، روسیه و چین نیز تهدید مستقیمی از جانب طالبان ندیده اند و با وجود جنگ ٢٠ ساله در افغانستان، هیچ مورد تروریستی در این کشور ها به طالبان نسبت داده نشده و روابط انها با طالبان نیز خوب بوده.
افزون بر این نکته، اگر حضور طالبان در راس قدرت کابل، منجر به خروج امریکا از این بخش از منطقه شود، به نفع چین، ایران و روسیه نیز خواهد بود و دیدگاه آنان نسبت به قدرت گیری طالبان را مساعدتر می کند.
تنها هند است که از آینده منطقه و کسب قدرت توسط طالبان نگران است.

پاکستانی ها تا این جای کار، موفق بوده اند و طالبان را تبدیل به نیروی قابل قبول برای امریکایی ها و برای ژئوپلیتیک منطقه کرده اند.

نتیجه این که حکومت افغانستان مخصوصا پس از تنش های سیاسی و انتخاباتی، در یارگیری جهانی و منطقه ای ناکام تر شده است.

تنها ظرفیتی که حکومت می تواند روی آن سرمایه گذاری کند، سرمایه های داخلی قدرت است. انسجام نیروهای سیاسی، بسیج افکار عمومی، دیپلماسی عمومی و کلا وجوه مختلف قدرت نرم گزینه های باقی مانده برای حکومت است که اگر دیر بجنبد این میدان را نیز می بازد.

شجاع محسنی