شورش، آغاز فروپاشی

آنچه که در فاریاب اتفاق افتاد، نوعی شورش است نه انقلاب.

کسانی که دیشب کنترل فاریاب را به دست گرفتند، خود بخشی از نظام سلطه کنونی هستند که البته از وضعیت‌ ناراضی هستند و نارضایتی خود را با شورش نشان داده اند.

واکاوی چرایی این شورش، دورنمای آینده حاکمیت فعلی را میتواند به روشنی تصویر سازی کند.

علاوه بر همان دلیلی که طالبان فاریاب، دست به شورش زده اند، دلایل دیگری نیز وجود دارد که ممکن است نیروهای تحت پرچم این گروه در سایر ولایات را به شورش و احیانا خروج از بیعت این گروه وا دارد و به سرعت زمینه فروپاشی طالبان از درون را فراهم می‌کند.

وضعیت کنونی، و سر باز کردن زخم های درونی میان طالبان، قابل پیش بینی بود و ممکن است که استخبارات کشورهای مختلف هم برای بردن افغانستان به سمت بحرانی جدید، از شکاف های موجود در بدنه طالبان، استفاده کنند.

در چنین وضعیتی، آغاز درگیری‌های شدید در نیمه شمالی کشور با نزدیک شدن به فصل بهار، نیازمند وجود جبهه مقاومت هم نیست. بلکه این نیروهای مختلف پنهان شده زیر پرچم خود طالبان هستند که ضمن رونمایی از چهره واقعی خود، به جان هم خواهند افتاد و برای ادامه حیات، پرچم های جدیدی به جای بیرق سفید طالبان برخواهند افراشت.

تصور اینکه طالبان می‌توانند همچون دهه هفتاد، یک حکومت اقتدارگرای مسلط بر سرتاسر جغرافیا ایجاد کنند،. در شرایط فعلی بیشتر به یک سراب میماند و از این جهت، عقلای کشور برای در امان ماندن از شرور، به جای دریوزگی پشت دروازه های طالب، باید برای روزهای پر آشوب پیش رو تدبیری بیندیشند. حال اسم این تدبیر، می‌تواند مقاومت هم باشد.

سید احمد موسوی مبلغ