“شهید مزاری” برسرپیمان خود رفت؛ اما “راه” مزاری؟

  • انتشار: ۲۳ حوت ۱۴۰۰
  • سرویس: دیدگاهسیاست
  • شناسه مطلب: 128663

-تجلیل از شخصیت های جامعه-زنده باشند یا نباشند- پسندیده است، هم بعنوان یک سنت نیک و هم برای عبرت آموختن؛ مشروط بر این که به آفت شخصیت تراشی یا مرده پرستی منجر نشود.
-هیچ انسانی کامل نیست. هیچ انسانی مطلق نیست. هرانسانی مراحل ویژه و متفاوت اجتماعی و فردی دارد. هیچ انسانی از نقد دور نیست. هیچ نقدی تخریب و تحقیر نیست.
-برای اصلاح نگرش و رفتار سیاسی، به شناخت زمان خود یا درک واقعیت اهمیت و اولویت بدهیم. نباید در زندان گذشته گرایی و برساخته های ذهنی اسیر شویم.
با این اوصاف، نزدیک به سه دهه از شهادت شهیدمزاری بدست متحجر ترین گروه می گذرد. در اوصاف شهید مزاری و دیگر قربانیان ترور و تحجر، و مذمت گروه های افراطی و تروریستی زیاد گفته شده است.
پرسش اصلی این است که موقعیت هرکدام در عرصه داخلی و بین المللی کجاست؟ چه تحلیلی از این وضعیت داریم؟
-توطئه جهانی و دسیسه های استخباراتی در رقم زدن این وضعیت غیرقابل انکار و سرجای خودش؛ اما نقش ما و مدعیان پیروی از شهیدمزاری و جریان عدالت خواهی چه بوده است؟
یک مثال ساده، یک دهه پیش صبغت الله مجددی در سالگرد شهیدمزاری در کابل، در واکنش به جنگ لفظی دو تیکه دار راه مزاری، گفت شرم کنید، مزاری هشت حزب را یک حزب درست کرد، و شما یک حزب را به هشت حزب تقسیم کردید. شما برسرچه چیزی اختلاف و تفاوت دارید؟ هیچ، فقط خودخواهی و امتیازخواهی.
به چهره و وضعیت مردم مظلوم خود بنگرید و سپس مدعی پیروی از مزاری شوید!

عبدالشکور اخلاقی

نظرات(۰ دیدگاه)

نظر شما چیست؟