سیاست گروگان گیری

امارت طالبان برای بقا و طولانی‌تر کردن عمر حاکمیت خود، مردم را از هر جهت تحت فشار قرار داده است. از یک‌سو، تلاشی و بازرسی‌های خانه به خانه را با شدت و بی رحمی تمام ادامه می‌دهند از سوی دیگر با بلوکه کردن پول‌های مردم در بانک‌ها، آنان را به گروگان گرفته‌اند.

طبق قانون بانکی طالبان، هیچ کس حق ندارد، در هفته، بیش از ۳۰۰۰۰ افغانی، از بانک پول برداشت کند. طالبان می‌خواهند با این روش، به چند هدف دست یابند. از یک سوی، از فرار و مهاجرت مردم به خصوص قشر ثروت مندتر جلوگیری کنند، از طرفی مانع سقوط و فروپاشی نظام بانکی شده و چنین وانمود کنند که اوضاع در کشور عادی است.

اما هدف اصلی از همه این اقدامات، جلوگیری از فروپاشی و سقوط زود هنگام حکومتی است که اسم آن را امارت اسلامی گذاشته اند. امارتی که ساختار نوع و چگونگی آن حتی برای خود طالبان هم روشن نیست و فقط به صورت سر بسته و مبهم از آن سخن می گویند – و البته به شفاف سازی در این قسمت تمایلی هم ندارند. چرا که هدف اصلی آنها قومی است نه دینی؛ سخن گفتن از حکومت دینی صرفا یک ابزار برای فریب است – طالبان خیلی خوب می دانند تفکر شان درباب سیاست و حکومت داری، در میان مردم هیچ گونه مقبولیت و خریداری ندارد؛ به همین جهت پایه های حکومت شان روز به روز متزلزل تر می گردد. حتی اگر هیچ شورش و قیامی علیه این حکومت صورت نگیرد، بحران مشروعیت و بی اعتمادی کنونی و نیز بحران های متراکم اقتصادی که در آینده نه چندان دور دامنگیرشان خواهد شد، کشتی این حکومت را به گل می نشاند. طالبان با این شیوه می خواهند در کالبد مرده حکومت خود نفس مصنوعی بدمند و در انظار جهانیان اوضاع را عادی و نورمال جلوه دهند! پائین کشیدن مصنوعی نرخ دلار و ثابت نگهداشتن نرخ برخی اجناس و کالاهای مورد نیاز مردم، از طریق فشار و تهدید، در همین راستا، قابل تحلیل است.

اما آیا این روش ها و ابزارهای از کار افتاده خواهد توانست، به کالبد پوسیده حکومت طالبان حیات دوباره ببخشد؟ بعید به نظر می آید. طالبان اگر به خواست عمومی تن ندهند، حتی اگر در عرصه جهانی نیز به رسمیت شناخته شوند، در نزد اکثریت قاطع مردم افغانستان مشروعیت مردمی بدست نخواهند آورد. مضاف بر این بحران که همین اکنون دامنگیر حکومت طالبان است، با قانونی که این گروه در خصوص مبادلات پولی در بانک ها وضع کرده است، نه تنها آینده خود این نظام بلکه اعتبار نظام بانکی کشور نیز در نزد افکار عمومی متزلزل و مخدوش خواهد شد. بعد از این کسی حاضر نمی شود پول های اضافی خود را در بانک های داخلی، پس انداز و نگهداری کنند و این در حقیقت آغاز ورشکستگی و فروپاشی پاشی نظام بانکی به حساب می آید، چرا که حیات بانک ها بر اعتماد و سرمایه های ذخیره مردم استوار است؛ زمانی که این اعتماد از بین برود، بانک ها، خود به خود دچار سقوط و فروپاشی خواهد شد. این چیزی است که مستقیما از تصمیم اشتباه و زور گویانه طالبان ناشی می شود.

عمران حلیمی