سوریه سازی افغانستان

موجی که سخنرانی اخیر مجیب الرحمن در هرات برپا کرد، تا هنوز در شبکه های اجتماعی وجود دارد.

او، نظام کنونی را نامشروع و همکاری با آن را حرام اعلام کرد.
از نتایجی که چنین فتوایی می‌تواند در بدنه جامعه اهل سنت افغانستان ایجاد کند، نمیتوان به آسانی عبور کرد.

عوارضی که سخنان مجیب الرحمن بر جامعه دارد، با آنچه که از حرفهای حکمتیار در ذهن مردم پدید می آید، کاملا متفاوت است.

حکمتیار، به نوعی جاده صاف کن طالبان است. او اگر نظام کنونی را صالح نمی‌داند، به دنبال نظام امارتی است. دقیقا همان چیزی که طالبان به دنبال آن هستند.

اما مجیب الرحمن علیرغم اینکه در صالح ندانستن نظام، با حکمتیار همسو است، اما به دنبال نظام امارتی نیست. او در ذهن خود، خلافت را نظام مطلوب میداند.

نباید از نظرمان دور بداند که ایراد مجیب الرحمن بر حکومت (اشرف غنی و کابینه و مدیران حکومتی او) نیست. او اساسا نظام جمهوری را بر نمی‌تابد و کلیت نظام جمهوری از نظر او نامشروع است.
به دیگر سخن، اینطور نیست که مجیب الرحمن، فساد حاکم بر حکومت و نیز ناکارآمدی حکومت را دلیل مخالفت خود با آن بداند. بلکه او از مینا، با چنین ساختاری (حتی اگر کارا و سالم و فعال هم باشد) مخالف است و از نظر فقهی، آن را نامشروع میداند.
زمانی که بحث فقهی در مورد حکومت به میان می آید، قصه، فرق می‌کند. چون مخالفت با حکومت نامشروع، نام جهاد به خود خواهد گرفت. دقیقا همان حربه ای که طالبان هم از آن استفاده می کنند.

طالبان در حال آماده شدن برای بهاری هستند که اگر در آن، حکومت آنها بر افغانستان از دوحه به دست نیاید، از میدان های خونین جنگ آن را رقم بزند.

اما سخنان مجیب الرحمن تلنگری جدی بر این واقعیت است طالبان، تنها گروه متخاصم با دولت جمهوری اسلامی افغانستان نیستند. بلکه چه طالبان در قدرت باشند و چه نظام، جمهوری باشد، آینده افغانستان شاهد حضور جریان سومی که همچون داعش به دنبال نظام خلافت در افغانستان باشند نیز خواهد بود.

مجیب الرحمن، می‌تواند داعیه دار جریانی باشد که هم طالبان را تکفیر کند و هم حکومت افغانستان را نامشروع بداند. بسترهای حمایتی هم برای چنین جریانی طی دهسال گذشته به خوبی فراهم بوده و علاوه بر نیروی انسانی کافی، امکانات لوجستیکی خوبی هم در اختیار آنهاست.

اکنون مهمترین نگرانی این است که آیا پروژه سوریه سازی افغانستان از سوی غربی ها کلید خورده که در آن، تفکر القاعده و داعش و جمهوری همزمان با یکدیگر در حال جنگ باشند؟

سکوت کشورهای غربی که ظاهراً متحد دولت افغانستان هستند در برابر تهدید های علنی حکمتیار و‌ مجیب الرحمن (شما بخوانید نمایندگان طالبان و داعش)، این گمانه را تقویت می‌کند که خود آنها، با حمایت از چنین افرادی، در صدد صدور و توسعه افراطی گری از افغانستان به منطقه هستند.

سید احمد موسوی مبلغ