زن ستیزی طالبان، تاکتیکی یا دایمی!

  • انتشار: ۱۲ میزان ۱۴۰۰
  • سرویس: دیدگاهسیاست
  • شناسه مطلب: 121883

مرحوم وحید مژده به عنوان کسی که مدتی طالب بوده و با طالبان در دهه ۷۰ شمسی کار نموده در کتاب خود می نویسد:
«این‌که در محیط طالبان زن حق داخل شدن نداشت و یا این‌که زن تحصیلکرده شهری موجود خطرناک محسوب می‌شد، این‌ها ظاهر امر بود. بسیاری از طالبان در دنیای خصوصی خویش، تمایلی غیر از این داشتند. چنانچه پس از رسیدن به کابل و مزار و هرات، کم نبودند طالبانی که با دختران تحصیلکرده و شهری ازدواج کرده بودند. ملا غوث از رهبران طالبان هم منکر ضدیت طالبان با تحصیل زنان شد و گفت خودش آرزو دارد که همسرش دکتر باشد همو بار دیگر دریک دیدار با هیئت سازمان ملل که از منع تحصیل و کار زنان شاکی بودند این کار را موقتی و تا اتمام جنگ دانسته و گفت: «ما با افراد نظامی خویش تعهداتی داریم که از آن جمله یکی ممانعت از کار و تحصیل زنان است. اگر ما این تعهد را نقض نمائیم، نظامیان، خطوط جبهه را رها خواهند کرد و به روستاهای خود باز خواهند گشت».
(وحید مژده، افغانستان و پنج سال سلطه طالبان، تهران؛ نشر نی چاپ دوم. ۱۳۸۲، صص ۳۳ – ۱۱۰).

نکته حایز اهمیت در دیدگاه برخی طالبان نگاه ابزاری به دین است. این را همه قبول داریم که افراد طالبان از حیث دانش و فهم متوسط به پایین هستند و حتی از شیخ الحدیث شان آقای ملا هبت الله هنوز یک اثر علمی چاپ نشده و اهل علم بدان دسترسی ندارند. ریس دانشگاه کابل که توسط طالبان معرفی شده، یک سیوطی خوان و در واقع یک طلبه مبتدی است که نشان میدهد این گروه نگاهشان به دین و مذهب بیشتر ابزاری و استفاده جویانه است و سیاست زن ستیزانه آنها نسبت به زنان نیز حاکی از فقر سواد و دانش دینی آنها می باشد که تنها برای دهاتی ها و افراد فریب خورده طالبان قابلیت کاربردی دارد و برای جامعه تحصیل کرده کابل و سایر شهرهای کنونی افغانستان که صدها و هزاران تحصیل کرده، استاد دانشگاه، پروفیسور و شاعر و ادیب دارد، قابل قبول و استدلال نیست.

احمدی رشاد

نظرات(۰ دیدگاه)

نظر شما چیست؟