زندانی به گستره یک کشور !

طالبان در آخرین سلسله از اقدامات ضد انسانی خود، تمام مردم افغانستان را از کشور ممنوع الخروج کرده اند . بر اساس اظهارات ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی رژیم طالبان ، هیچ شهروند افغانستان بدون دلیل موجه نمی تواند از کشور خارج شود. ذبیح‌الله مجاهد توضیح نداده است که این دلیل موجه! شامل چه چیز ها می شود و چه چیزها را در بر نمی گیرد.

آنچه مسلم است این است که گروه طالبان با این اقدام خود افغانستان را به یک زندان بزرگ تبدیل و مردم آن را در زندانی به وسعت یک کشور به بند کشیده اند . معلوم نیست که این گروه با چه حق ومجوزی ، آمد وشد آزاد را که یکی از حقوق اساسی بشری هر انسان است ،از آنها سلب می کنند . ظاهرا طالبان شهروندان کشور را با برده گان و اسیران جنگی اشتباه گرفته اند که آنها را مستحق چنین رفتار ضد انسانی و مغایر با شرافت بشری می دانند .

البته افکار منحط طالبان رفتار و عملکرد وحشیانه آنهارا تو جیه می کند . وقتی طالب به راحتی وبدون هیچ دغدغه ای آدم می کشد ، اعدام صحرایی می کند ، سنگسار می کند ودست وپا ی آدم هارا قطع می و هر عابری را که خوشش نیاید به رگبار وگلوله می بندد ، در بند کردن مردم و به اسارت گرفتن شهروندان نباید برای آنها کاری سخت وغیر قابل توجیه باشد .

نگرانی از این رفتار طالبان زمانی افزایش می یابد که این عمل زشت و خلاف انسانی به خواست دیگران وبه منظور تامین منافع آنها ودر برابر دریافت مبلغ ناچیز صورت گرفته باشد .

افغانستان بعد از تسلط دوباره طالبان ، شاهد موج جدید مهاجرت به کشور های همسایه وحتا اروپا بوده است . در طول شش ماه که از ورود طالبان به کابل می گذرد ، صد ها هزار تن به خارج از کشور فرار کرده اند . پیش بینی می شود که این روند با توجه به وضعیت بد معیشتی مردم ،دستگیری و سر به نیست کردن ماموران و کارمندان دولت پیشین و ایجاد رعب و وحشت در جامعه ، افزایش چشم گیری پیدا کند .

گمانه های مبنی بر این که گروه طالبان با تبانی بعضی از کشور های همسایه و جهان اقدام به بند کشیدن مردم کرده باشند ، وجود دارد . رژیم طالبان برای این که از سوی جهانیان به رسمیت شناخته شود واز این طریق هزینه های سنگین نیروهای جنگی خود را تامین کند ،دست به هر بازی زشت وغیر انسانی می زنند . این که چه بر سر مردم می آید ویا چه تعداد از زنان و کودکان از گرسنگی و بیکاری جان می دهند ویا خانواده ها برای تامین مایحتاج روزانه شان ،فرزندان شان را به فروش می رسانند ،برای طالبان اهمیت چندانی ندارد . طالبان از حکومت داری به مفهوم امروز آن کاملا بیگانه است . از دید طالبان حکومت یک نهاد ملی عرضه خدمات برای مردم نیست . طالبان حکومت را چماقی می پندارند که برای سرکوب و نابودی دیگران از آن بهره می جویند .

اگر این گمانه درست باشد که گروه طالبان با اشاره کشور های همسایه و اروپا در قبال گرفتن امتیازات سیاسی و مالی اقدام به بستن تمام مرزها به روی مردم کرده باشند ، باید به همه شعار های دینی ، ملی و استقلال خواهی گروه طالبان به دید شک نگریست و آنها را دروغ محض دانست . با فرض این گمانه ،مشخص می شود که طالبان برای دست یابی به امتیاز سیاسی و به رسمیت شناخته شدن ویا دریافت کمک های مالی ،حاضر است یک ملت را به قربانگاه ببرند . وقتی طالبان قادر به ایجاد شغل وکار نیستند ،هنگامی که سپاه وحشت طالبان امنیت روانی و فیزیکی را از مردم گرفته اند و زمانی که مردم حتا در خانه های خود احساس امنیت نمی کنند ،تنها گزینه که فرا روی مردم قرار می گیرد ، فرار از کشور است .

رها کردن خانه و کاشانه برای هیچ کس ودر هیچ کشوری آسان نیست بویژه مردم افغانستان که در طول چهل سال جنگ تحمیل شده بر آنها ،تلخی ها و ناگوار ی های مهاجرت را با گوشت وپوست لمس کرده اند . مردمی که سال ها است تحقیر آمیز ترین رفتار ها رابا تمام وجود تجربه می کنند ، دشوار تر وسخت تر است . اما در افغانستان کارت به استخوان مردم رسیده است . آمارهای سازمان های جهانی مبنی بر گرسنه بودن ۸۰ درصد وزیر خط فقر بودن ۹۰در صد مردم ،داستان و افسانه نیست . این ها واقعیت های درد ناک برزخی به نام افغانستان است که اکنون طالبان بر آن حکم روای می کنند .

تنها راه گریز از مرگ حتمی ناشی از گرسنگی ویا کشته شدن توسط طالبان ، خارج شدن از کشور است که به نظر می رسد با طراحی بیگانگان و اجرای طالبان آن هم از مردم گرفته شده است

سید محمد علی رضوانی