رشوت سکوت

به سالگرد حادثه ۲ اسد، بزرگترین رویداد پس از قتل‌ عام ۶۲٪ در تاریخ افغانستان نزدیک می‌‌شویم. عدالتخواهان، فرهیختگان، چیزفهمان و شاعران دردمند و بااحساس مطالب خود را در تفسیر، تبیین و ثبت رویداد آماده کنند.
ثبت این حادثه از کارنامه سیاه و تبعیض‌آمیز اشرف غنی مطالبه نسل آینده از شما فرزانگان است. آیندگان حق دارند جنبش تبسم و روشنایی را که به اعتراف رسانه‌های جهان، مردمی‌ترین و مدنی‌ترین جنبش در تاریخ افغانستان بوده از قلم‌های شما به یادگار داشته باشند و بشناسند.

گماشتن داوود ناجی به یک پست سمبولیک، فرمایشی و تعریف نشده در قانون، درست در آستانه سالگرد حادثه، به عنوان رشوت سکوت و با هدف ایجاد جنگ درونی هواداران جنبش و انحراف قلم‌ها از رسالت اصلی صورت گرفته است.

اما داوود ناجی، هنوز دستی در فساد نیالوده و پاک وارد یک ساختار فاسد و آلوده می‌شود. برایش آرزوی موفقیت و حسن عاقبت دارم.

امیدوارم در پایان کار مانند آن شیخ مرحوم ما نشود که در پایان تحصیلات از نجف اشرف وقتی وارد جاغوری شد، از سَلَف خود پرسید “چه کدی با ای ‌مردم” آن مرحوم با تواضع گفت “صاحب ما کاری نتوانستیم، شکر که تشریف آوردید بلکه این مردم از انفاس قدسیه شما استفاده کنند”. با اعتماد به نفس یا غرور گفت “باشد نرّ خوده هم می‌بینی”

در منطقه‌ای با استقبال کامل ملا شد. پس از یک سال چنان شد که مردم او را ملا که نگرفت هیچ حتی حاضر نبودند اثاث خانه او را به خانه خودش برساند. مجبور شد در این کار از سلف خود کمک بخواهد. وقتی در خانه خود پیاده شد، سلف بیاد غرور روز اول از او پرسید، “خوب آقای … چه کدی با ای مردم” با لحن و صدایی که از غرور روز اول رنگی نداشت، گفت “صاحب، هیچ، من آمدم این مردم را مثل خود کنم، این مردم مرا مثل خود کرد”.

مثال دیگر این شیخ رفیق ما است. او به فیسبوک رفته بود که اسد بودا و پیروانش را هدایت کند. کار بجایی رسیده‌ که حالا همه می‌گویند “بودا رها کنید نسیم جعفری را بگیرید!”

رسول حمیدی