درود بر نگاه تقریبی!

کنفرانس امام ابو حنیفه(ره) از دیدگاه اندیشمندان اهل تشیع، در راستای ایجاد تقریب و تقویت آن، کاری بس سازنده و مفید است. در هر شرایط بویژه در شرایط خاص کنونی نیاز جدی به نگاه تقریبی و همگرایی داریم و از واگرایی جز بلاهت و تباهی چیزی عاید نخواهد شد همانگونه که تاکنون تجربه شده است.

اما پرسش جدی این است که اگر ما ضرورت تقریب را واقعا درک و فهم کرده ایم، چرا نسبت به همدیگر و نیروها و جریان‌های درون شیعی و خودی واگرا هستیم؟ چه بیلی ده کمر ما خورده است که تحمل همدیگر را نداریم و نمی‌توانیم برازندگی یکدیگر را بازگو نماییم؟ مثلا:

۱- آقای دانش در سفری که با رئیس جمهور در بامیان داشت وقتی از شخصیت‌های جهادی نامبرد و تجلیل نمود، چرا از شخصیت‌های تأثیرگذار این ولایت نظیر آیت‌الله بهشتی(ره) و امثال ایشان نام نبرد؟ یا وقتی از بزرگان حزب وحدت نام برده تجلیل نمود، چرا از بنیانگذاران اصلی حزب نام نبرد؟

۲- در کابل وقتی مراسمی برگزار شد، باز آقای دانش که ظاهرا شخصیت معتدل به نظر می‌رسد، منحله گرایی را به نمایش گذاشت و در آن مراسم نه خبری از عکس و تجلیل آیت‌الله بهشتی(ره)، که چندی قبل ایام رحلتش بود، بود و نه خبری از عکس و تجلیل شهید صادقی نیلی(ره)؛ که چند روز بعد از آن مراسم ایام شهادتش بود. در موقع احترام گذاشتن به حضار، از شخصیت‌های همه‌ی اقوام نام برد ولی وقتی نوبت به خودی‌ها رسید باز همان آش و همان کاسه بود؛ یعنی تعصب حزبی و منحله گرایی و بسنده نمودن به هم حزبانش و پرهیز از شخصیت‌های دیگر احزاب.

واقعا نمی‌دانیم که چرا ما از حذف گرایی و منحله گرایی، که تا این حد آسیب و بلاهت دیدیم، دست بر نمی‌داریم؟!!!

محمد امین احسانی