داکتر عبدالله و تیغهٔ آزمون

بازگشت داکتر عبدالله به کابل مایهٔ حیرت خیلی ها شده و پرسش هایی را نیز مطرح کرده و هرکس از دیدگاه و موقف خود، آن را نقد و یا ستایش کرده اند.
اگرچه حضور داکتر طی شش-هفت ماه گذشته در کابل مایهٔ دلگرمی برخی از مردم و نیز آدرسی برای رأی زنی های دیپلماتیک بوده است اما برای خود وی که زیاد به سیر و سیاحت در خارج و گشت و گذار در داخل علاقه دارد، عذاب دهنده بوده است.
خروج او از کشور نیز با تبصره هایی همراه شد: از این که بهانه ای یافته و مفری، و دیگر باز نخواهد گشت تا داشتن مأموریت لابی گری برای طالبان!
امروز نیز بازگشت او پس از حدود چهل روز با همین تبصره های چندگانه همراه است.
واقعیت این است که داکتر عبدالله – تا جایی که من شناخت دارم- طبیعت نرمخو و محافظه کار دارد و از هیچ نوع تشدد و خشونت حمایت نمی کند. او با وجود این که دو سه دور در انتخابات حقش- در واقع حق مردم- خورده شد و با وجود حمایت های وسیع مردمی، حتی امکانات و آمادگی های قهر آمیز، از تقابل کنار کشید و به تقریبا هیچ قناعت کرد.
جامعه بین المللی و در رأس ایالات متحده نیز مانع از ایستادگی داکتر عبدالله در برابر روند جعل و تقلب شد.
حالا در این شرایط، داکتر عبدالله می داند که منطقه و دنیا از یک روند نرم تر سیاسی که بتواند طالبان را پاسخگو‌ بسازد و منجر به ایجاد دولت فراگیر شود حمایت می کنند. موافقتنامه دوحه نیز می تواند یک نقطهٔ بازگشت باشد.
مشکل اصلی این است طالبان آن چنان باد در سر دارند که هنوز حاضر نیستند دیگاههای متفاوت را بپذیرند و روز به روز بر شدت و حدت دیگاههای تند روانهٔ خود می افزایند. در چنین وضعی حضور داکتر عبدالله در کابل بیشتر به سودجویی و سوژهٔ تبلیغاتی این گروه کمک می کند تا برجسته سازی نقش او در تحولات مثبت سیاسی.
تنگنای پر چالش حضور داکتر در کابل زمانی خواهد بود که طالبان مجمع کلان خود یا لوی جرگه را تشکیل دهند و ترکیب آن کاملا یک جانبه و طالبانی باشد و داکتر عبدالله و کرزی و دیگران مجبور به حضور در آن ساخته شوند. در این صورت، شرکت و عدم شرکت داکتر در این مجمع می تواند برای حال و آیندهٔ سیاسی او بسیار پر پیامد باشد. و این همان تیغهٔ آزمونیست که سر راه داکتر کمین کرده است.

سبد آقا حسین فاضل سانچارکی