خوش باوری و طمع!

  • انتشار: ۱۶ سرطان ۱۴۰۱
  • سرویس: دیدگاهسیاست
  • شناسه مطلب: 131577
افغانستان

برخی از رهبران سیاسی ما طی ده ماه گذشته، محتاطانه، مبهم و چند پهلو با طالبان برخورد کرده و به لطف و عنایت این گروه چشم دوخته بودند. با برگزاری جرگهٔ امارتی و دعوت نکردن از اینان، آخرین امیدهایشان رنگ باخت و لحن و نشانه های رفتاری شان نیز در حال دگرگون شدن است.
یکی از اینان که زمزمهٔ بازگشتش به کابل بلند تر شده می رفت، پس از دریافت پیام منفی طالبان، جرگهٔ این گروه را« درون امارتی» خواند و برای اولین بار اشارهٔ ظریفی هم به فاجعهٔ بلخاب کرد.
یکی دیگر، عکس پروفایلش را با خاطرهٔ تاریخی مقاومت مزین ساخت و دیگری، گفت که «موضوعات اساسی » در جرگهٔ طالبان مطرح نشده و «انتقاد از امیرالمؤمنین هم جایز است» شخصیت سیاسی دیگری که انتظار داشت همچون پیری قابل احترام وارد جرگه شود، گلایهٔ ظریف و دردمندانه ای کرد!
به نظرم این رهبران خیلی خوش باور، ساده اندیش و مضحکانه به لطف و عنایت « امارت» چشم دوخته بوده اند! طالبان، راه و برنامه و سیاست روشن دارند و چنان که گفتند : بمب اتم هم نمی تواند آن ها را از این راه باز دارد، چه برسد به خواهش و نرمش و کرنش!
بهتر است این رهبران سیاسی تا دیر نشده با وضاحت و قاطعیت موقف بگیرند و با مردم که از عمق دل در حال فرار از طالبان و پیوستن به سنگرهای مقاومت هستند، همراه شوند.

سبد آقا حسین فاضل سانچارکی

نظرات(۰ دیدگاه)

نظر شما چیست؟