حمله امریکا به افغانستان یک جنایت بود/ امروز مردم افغانستان با مصیب های خود رها می شوند

ملاحظات ژئوپلتیک امریکا در قبال چین و روسیه روی نگرانی های مردم افغانستان تاثیر می گذارد.
تجاوز امریکا به افغانستان در سال ۲۰۰۱ یک جنایت بود چون با لشکری عظیم صورت گرفت و زیر ساخت های فیزیکی و پیوندهای اجتماعی این کشور را از بین برد.

در اکتبر سال ۲۰۰۱، روزنامه نگار «آناتول لیون» در پیشاور پاکستان با یکی از رهبران افغان به نام «عبدالحق» که بخشی از مقاومت علیه طالبان را رهبری کرده بود، مصاحبه نمود. عبدالحق تحت پوشش بمباران های هوایی امریکا آماده بود به افغانستان بازگردد. وی اما از روشی که امریکا برای پیش برد جنگ اتخاذ کرده بود رضایت نداشت.
عبدالحق به لیون گفت:« اقدام نظامی در شرایط کنونی تنها چیزها را سخت تر می سازد به ویژه اگر جنگ زمان طولانی ادامه یابد و غیرنظامیان زیادی کشته شود.»

جنگ نزدیک به بیست سال طول کشید و دست کم هفتاد و یک هزار و سیصد و چهل و چهار فرد ملکی کشته شده اند.
عبدالحق در ادامه صحبت با آناتول لیون تاکید کرد بهترین گزینه برای امریکا کار روی کی راه حل سیاسی واحد با مشارکت تمام گروه های افغانستانی ست. در غیر اینصورت تمایل به اختلاف عمیق در بین گروه های مختلف افغانستانی افزایش می یابد، کشورهای دیگر به حمایت از گروه های مختلف بر می خیزند و کل منطقه به گونه بدی تحت تاثیر قرار می گیرد.
عبدالحق افزود:« من پیش بینی می کنم اما می دانم که کسی به من گوش نمی کند. امریکا تصمیم خود را گرفته و هرگونه پیشنهاد توسط من خیلی دیر است.»

اکنون پس از بیست سال خرابی های گسترده در جنگ و در حالی که خصومت بین تمام گروه های افغانستانی افزایش یافته، امریکا دقیقا به همان نسخه سیاسی برگشته که عبدالحق تجویز کرده بود، گفت و گو و مذاکره!
عبدالحق به افغانستان بازگشت و در بیست و شش اکتبر سال ۲۰۰۱ توسط طالبان کشته شد. نصیحت او اکنون تاریخ گذشته است. در سپتامبر سال ۲۰۰۱ میلادی، قهرمانان مختلف به شمول طالبان در افغانستان حاضر شدند مذاکره کنند. دلیل عمده آنها برای مذاکره این بود که هواپیماهای جنگی امریکا دروازه جهنم را به روی افغانستان باز می کند.
اکنون پس از بیست سال شکاف بین طالبان و دیگران عمیق تر شده و اشتهای مذاکره دیگر وجود ندارد.

جنگ داخلی

میر رحمان رحمانی، رئیس ولسی جرگه افغانستان، اخطار داد این کشور در لبه تیغ یک جنگ داخلی دیگر قرار دارد. در یازده سپتامبر سال جاری میلادی زمانیکه امریکا افغانستان را ترک کند، حلقات سیاسی در کابل مصروف اما واگرها در مورد جنگ داخلی می باشند.
درست به همین دلیل است که شریف امیری از طلوع نیوز در کنفرانس خبری پانزدهم اپریل در سفارت امریکا در کابل از انتونی بلینکن، وزیر امور خارجه امریکا، در مورد احتمال جنگ داخلی سوال کرد. بلینکن در جواب گفت:«فکر نمی کنم این به نفع کسی باشد که افغانستان درگیر یک جنگ داخلی و یک جنگ طولانی دیگر شود. ما شنیده ایم که حتی طالبان هم علاقه ای به آن ندارد.»
افغانستان در حقیقت نیم قرن است در جنگ داخلی بوده است حداقل از زمان مبارزه مجاهدینی چون عبدالحق با حکومت کمونیستی حزب دموکراتیک خلق افغانستان(۱۹۷۸ تا ۱۹۹۲ میلادی). این جنگ داخلی با حمایت امریکا از عناصر به شدت راست گرا و محافظه کار شدت یافت، گروه هایی که در ادامه بخشی از القاعده، طالبان و دیگر فرق اسلامی شدند.
در طول این دوره امریکا نه تنها راهی برای صلح افغانستان پیشنهاد نکرد که تلاش نمود با استفاده از نیروی نظامی عظیم نتایج در کابل را کنترل نماید.

خروج؟

حتی برنامه خروج امریکا از افغانستان که اواخر اپریل سال ۲۰۲۱ میلادی توسط جو بایدن اعلام و در اول ماه می آغاز شد نیز به نظر شفاف نمی رسد.

جو بایدن در چهاردهم اپریل گفت:«وقتش است سربازان امریکایی به خانه باز گردند.» در همان روز وزارت دفاع امریکا نیز اعلام کرد دو هزار و پانصد سرباز امریکایی تا یازده سپتامبر سال جاری میلادی افغانستان را ترک خواهند کرد.
نیویورک تایمز در چهاردهم مارچ طی مقاله ای نوشت امریکا علی رغم اعلام عمومی دو هزار و پانصد سرباز در حقیقت سه هزار و پانصد نیرو در افغانستان دارد.

پنهان کاری پنتاگون در تعداد نیروهای امریکایی در افغانستان در نوع خود سوال برانگیز است. دفتر دستیار وزیر دفاع در امور پایداری طی گزارشی اعلام کرد ایالات متحده امریکا در حدود شانزده هزار پیمانکار در افغانستان دارد که خدمات متنوعی از جمله حمایت های نظامی را فراهم می کنند.
هیچ یک از این پیمانکاران یا هیچ یک از هزار نیروی اعلام نشده امریکا آماده خروج نیستند و بمباران های هوایی به شمول هواپیماهای بدون سرنشین نیز پایان نمی یابد. همین طور ماموریت نیروهای ویژه نیز ادامه خواهد یافت.

انتونی بلینکن در بیست و یکم مارچ اعلام کرد امریکا سیصد میلیون دالر به حکومت اشرف غنی کمک می کند. رئیس جمهور غنی که مثل حامد کرزی همتای پیشین خودش به شهردار کابل بیشتر شبیه است تا رئیس جمهور افغانستان از سوی رقبایش تحت فشار شدید قرار گرفته است.

کابل این روزها تحت تاثیر نوع حکومت پس از خروج امریکا از افغانستان قرار دارد و در این میان حزب اسلامی حکمتیار طرح تشکیل حکومتی بدون حضور طالبان را داده است. امریکا اما اصرار دارد طالبان سهمی در حکومت آینده افغانستان داشته باشد. دولت جو بایدن اکنون معتقد است طالبان با خشونت کم تری نسبت به سال های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ حکومت خواهند کرد.
به نظر می رسد امریکا با دو شرط به طالبان اجازه بازگشت به قدرت را می دهد: یکی اینکه حضور امریکا در افغانستان حفظ شود و دیگر اینکه چین و روسیه به عنوان رقبای امریکا در دولت آینده در کابل نقشی نداشته باشند.

هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه وقت امریکا، در سال ۲۰۱۱ میلادی طی سخنانی در چنای هند پیشنهاد ایجاد جاده تازه ابریشم که از طریق افغانستان آسیای میانه را به بنادر هند متصل می سازد را مطرح نمود. هدف از این پیشنهاد قطع ارتباط روسیه با آسیای مرکزی و جلوگیری از تطبیق ابتکار یک جاده یک کمربند چین بود، طرحی که هم اکنون به ترکیه می رسد.

امنیت در افغانستان همواره یک چالش بوده است. ولادمیر نوروف، وزیر امور خارجه پیشین ازبکستان و رئیس عمومی کنونی سازمان همکاری های شانگهای، در ماه جنوری در یک وبینار به میزبانی انستیتوت مطالعات پالسی در اسلام آباد گفت داعش جنگجویان خود را از سوریه به افغانستان منتقل کرده است.

جابه جایی جنگجویان تندرو یک نگرانی بزرگ نه تنها برای افغانستان که برای آسیای میانه و چین می باشد. واشنگتن پست سال گذشته طی مطلبی نوشت امریکا از طالبان به دلیل موفقیت های این گروه در مبارزه با داعش حمایت هوایی فراهم می کند. حتی اگر صلحی با طالبان در کار باشد، داعش آن را تخریب خواهد کرد.

احتمالات فراموش شده

یکی از نکات فراموش شده زنان افغان می باشد، وعده هایی که به تجاوز امریکا به افغانستان در اکتبر سال ۲۰۰۱ مشروعیت بخشید.
راسیل باسو، یک مقام سازمان ملل، از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۸۸ میلادی به عنوان مشاور ارشد در بخش توسعه زنان در حکومت افغانستان کار کرد. قانون اساسی سال ۱۹۸۷ افغانستان حقوق برابر برای زنان قائل شده که به گروه های زنان اجازه می دهد با ساختارهای مرد سالارانه مبارزه کنند و برای برابری در خانه و محل کار بجنگند.

باسو می افزاید بیشتر مردان در جنگ ها مرده اند و زنان به کارهای مختلفی روی آورده اند. دستاوردهای قابل ملاحظه ای از جمله افزایش نرخ سواد در زمینه حقوق زنان به دست آمده است. تمام این دستاوردها طی دو دهه گذشته جنگ امریکا در افغانستان نابود شده است.

حتی قبل از خروج اتحاد جماهیر شوروی از افغانستان در سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۸۹ مردانی مثل گلبدین حکمتیار که امروز در مورد قدرت جک می گوید نیز گفته بودند این دستاوردها را نابود خواهند کرد.

داکتر نجیب الله، آخرین رئیس جمهورکمونیست افغانستان، طرح آشتی ملی را ارائه نمود که در آن حقوق زنان در رأس قرار داشت. طرح وی توسط اسلام گراهای مورد حمایت امریکا که بسیاری از آنها هم اکنون نیز در قدرت هستند، رد شد.

از این تاریخ هیچ درسی گرفته نشده است. امریکا از افغانستان خارج می شود و دارایی های خود را برای شکست دادن چین و روسیه نگه می دارد. این ملاحظات ژئوپلوتیک روی تمام نگرانی های مردم افغانستان تاثیر می گذارد.

منبع