حافظه تاریخی خیلی ها نم کشیده است یا فکر کردند بقیه احمق اند

در حکومت مجاهدین به رهبری ربانی با این که جایگاه اهل تشیع و سران احزاب در شورای عالی مجاهدین تثبیت شده و جلسات شان منظم برگزار می شد ولی از حزب نصر فقط سید فاضل گاهی شرکت می کرد و ربانی وزارت هایی هم داده بود که اینان نپذیرفتند و گفتند حق از نوک تفنگ باید گرفته شود و حکمتیار را بر ربانی ترجیح دادند و فاجعه ها خلق شد.

فعلا که خیلی بدتر از آن زمان است اینان بودند که بابه مزاری را شهید کردند
اما از نظر اینان (یعنی کنشگران فعلی) پدرکشتگی آشتی آورده و از طرفی هنوز نه به بار است و نه به دار؛ هیاهو راه انداخته اند که آغا تعامل بهترین راه است و این کار امثال مولوی واعظ زاده و مولوی مهدوی، به نفع هزاره هاست…
از کلمات جعفر مهدوی معلوم بود که فروخته شده و همیشه می گفت ما نمی خوهیم با جهان رفتار زشت کنیم و ما فلان نمی کنیم…
اما خیال همه راحت باشد، ما ولو که در حد لالیگا دست سران نظام فعلی را ببوسیم بازهم برنامه آنها تغییر نخواهد کرد.
مهدوی فکر می کند امارت اسلامی را جناب ذبیح الله مجاهد یا جناب برادر و سلام حنفی مدیریت می کند؛ نه خیر؛ امارت یک امیر دارد با ایدئولوژی که همه میدانند نیاز به تعریف نیست…

در این شرایط سکوت بهترین راه است و تا واقعا باید دید جهانیان چه می کنند؟ شاید اصلا وضعیت عوض بشود و ورق برگردد و صدها حوادث دیگری تا تثبیت جایگاه شان در راه خواهد بود.

علی ظفر یوسفی