جامعه مرده

آنچه اکنون در کشور ما جریان دارد یک فاجعه بشری است. درباب رخداد این فاجعه علل/دلایل گوناگون سیاسی و استخباراتی داخلی و خارجی را می توان فهرست کرد.

افزون بر آن ها، این که رئیس جمهور یک کشور فقط به فکر نجات خود و دزدیدن بیت المال است؛ سیاستمدران و دولتمردان در سخت ترین شرایط فقط به فکر امتیازات سیاسی و اقتصادی خود اند؛ فعالان اجتماعی و مدنی در عرصه حقوق انسانی منفعل و فاقد ابتکار اند؛ نیروهای امنیتی به علت فقدان مدیریت سالم و خیانت های آشکار انگیزه خود را از دست داده اند؛ توده های مردم هم چون تکه های ابر به هرسوی پراکنده و خود ارادیت خود را از دست داده اند؛ و….

در مجموع وضعیت اسفبار و تکان دهنده ای که اکنون در آن غرق هستیم و جهانیان نیز بصورت غیرانسانی یا نظاره گر مرگ سیاه ما استند و یا سودجویانه ماهی مورد نظرخود را صید می کنند، نشان از آن دارد که جامعه ما “مرده” است. انسانیت، اخلاق، حمیت، نوع دوستی، عزت، ارداه و هدف در آن کاملا مرده است. اگر چنین نبود، این سیل جمعیت میدان هوایی کابل که صدها فاجعه و رسوایی را در خود نهفته دارد، چنانچه در یک انسجام و اراده هدفمند غرض تعیین سرنوشت خود فقط برای چند ساعت یا روز در مرکز کابل اجتماع می نمودند، قادر می شدند که خواست و اراده خود را برجامعه بین المللی و جناح های درگیر از جمله طالبان بقبولانند. اما متاسفانه بخاطر نبود اراده و همدلی، و انگیزه هرکس به فکر خویش، هر یک از ما لقمه راحت الحلقوم فاجعه شده ایم.

عبدالشکور اخلاقی