به حال کی گریه کنیم ؟

دیروز نوجوانان لوگر، امروز فرشته های نازنین، دانش آموزان کابل ( دشت برچی). بازهم ارگ آنرا تروریست نامید و “شدیدآ ” محکوم نمود و سپیدار آنرا حمله ” بزدلانه ” نامید. طالبان که خود را آماده حکومت کردن در کابل میسازند هم آنرا محکوم نمودند و داعش را مسئول شمردند. جالب است که دیگر از مبارزه علیه داعش در سخنرانی های پرطمتراق مسئولین امنیتی خبری نیست. امری که به طالبان اجازه میدهد تا دولت را به تبانی با داعش متهم سازند.

جوانان، فعالین سیاسی و مدنی خشم و نفرت خود را ازاین جنایت کم مانند ابراز کردند. کاربران فیسبوک بازاز رنگ سیاه برای تزئین صفحات خود بهره گرفتند. شک نداشته باشید که سفارتهای خارجی در کابل نیز این جنایت را محکوم خواهند کرد و حتا در رسانه های اروپا و امریکا که جنگ افغانستان را فراموش کرده اند هم چند سطری خواهیم دید.

اما کشتار دختران کوچولوی مدرسه سیدالشهدا با تمام شارژ عاطفی که در هر انسان نورمال ایجاد میکند، نه اولین حمله تروریستی روی مردم ملکی بیگناه است و نه آخرین آن خواهد بود. حتا ترس آن میرود که در اوضاع حساسی که خروج نیروهای خارجی ایجاد کرده چنین حملات تروریستی شدت گیرد. نه تنها به دلیل اینکه طالبان خود را پیروز جنگ علیه امریکا و ناتو میدانند، نه تنها به علت اینکه نیروهای تروریستی خشن تر و افراطی تر از طالبان ( داعش عمده ترین آنهاست) ازاین اوضاع بهره میگیرند، بلکه دولت کابل مانند ۲۰ سال اخیر کاردانی، کفایت و توانایی تآمین امنیت شهروندان را ندارد.

اینبار مانند ده ها بار در گذشته من فکر نمیکنم که آنهایی که اینقدر اعلامیه میدهند و انزجار خود را نشان میدهند بیشتر از آن کاری انجام دهند. میترسم که چند روز بعد مانند گذشته این جنایت به فراموشی سپرده شود. چرا ؟

ما شاید تا سالهای زیادی تآثیرات فرهنگ وابستگی که حضور نظامی و کمکهای اقتصادی امریکا و متحدین اش را که در افغانستان بوجود آورده، نتوانیم بزدائیم. نسل جوان توان و قدرت فعالیت سیاسی آگانه و متشکل را ندارد. آنها تصور میکنند که یک دیپلوم دانشگاهی ( حتا برخی اوقات بخرند) بگیرند آینده آنها و کشور شان تآمین است. درست است که هیچ اطمینانی به طبقه سیاسی کنونی، مجاهدین سابق و متحدین دو پاسپورته امریکا ندارند، ولی در جستجوی راه حل هم نیستند. از آخرین اعتراض ها به سیاستهای ضدملی دولت (جنبش روشنایی و جنبش رستاخیز) ۵ سال میگذرد و بجای متشکل تر شدن و به پیش رفتن، از میان رفتتند. تآثیر مثبت دیاسپورا روی اوضاع کشور تقریبآ صفر است.

اینها منتظر چی هستند، منتظر اند که طالبان با همکاری غنی و عبدالله ( روند صلح) و یا با زور بقدرت برسند و آنگاه دست به مبارزه آگاهانه و متشکل بزنند ؟
شک دارم.
شکست نظامی امریکا از بیش از ده سال قبل نمایان بود. از “افغانی ساختن” جنگ توسط امریکا که هدف آن جلوگیری از کشته شدن سربازان خارجی بود و نیروهای امنیتی افغان، بویژه سربازان عادی، بار سنگین جنگ و تلفات سنگین آن را بدوش گرفتند، نیزبیش از ۶ سال میگذرد. اگر ” کسی مرد میبود ” تا حال کاری کرده بود.

دکتر کریم پاکزاد