
دلیلی نمى توان یافت تا مجاب شویم که امریکا افغانستان را ترک می کند
اگر دید آینده نگر و راهبردى به منافع و اهداف امریکا داشته باشیم، دلیل قانع کننده اى نمى توان یافت تا مجاب شویم که امریکا واقعا مى خواهد افغانستان را ترک کند..
اگر دید آینده نگر و راهبردى به منافع و اهداف امریکا داشته باشیم، دلیل قانع کننده اى نمى توان یافت تا مجاب شویم که امریکا واقعا مى خواهد افغانستان را ترک کند..
بایدن گفته آمریکا از افغانستان خارج می شود، ولی معلوم نیست که سر حرفش بماند. به نظر می رسد که بایدن با این حرفش می خواهد طالبان را قانع کند تا در مذاکرات صلح شرکت کند.
همین طور که دولت های امریکا و افغانستان در تلاش برای مذاکره با طالبان در مورد صلح می باشند، افغانستان همچنان با یک معضل قدیمی دست و پنجه نرم می کند: اینکه حکومت ملی در مقایسه با رهبران ولایتی و ولسوالی ها به چه میزانی از قدرت باید دسترسی داشته باشد؟
متاسفانه از ۱۵ سال به اینطرف پیش بینی میکردم که امریکا جنگ را در نگاه نظامی نخواهد برد و بنیاد های “جمهوری اسلامی افغانستان” هم روی ریگ ها و شن های درحال حرکت ساخته شده که بدون اصالت و با وجود دولتمردان فاسد و بیکاره و دموکراسی بدون دموکرات نمیتواند وحدت ملی را ایجاد کند.
تقسیم قومی قدرت، بزرگترین اشتباه تصمیمگیرندگان اجلاس بُن بود. قدرت و حکومت کشور جامه ملا نصرالدین شد که زورمندان مانند ملک شخصی به سوی خود و قوم خود میکشیدند.
چه دولت بایدن-هریس نیروهای امریکایی باقی مانده (حدود ۳۵۰۰ سرباز) را تا اول ماه می از افغانستان خارج کند و چه نکند و چه گفت و گوهای صلح نتیجه بدهد یا ندهد و حملات بهاری طالبان شدت یابد، موضوع نزدیک شدن ضرب العجل اول ماه می نیازمند تعمق و تفکر ویژه می باشد.
ذوالفقار امید با آشار کردن چند نفر محدود گفته من از هزاره دفاع می کنم. از هر کس اقدام و مقابله نظامی انتظار می رود، جز جناب امید! امید یک شخصی است که هیچگاه روی سنگر ندیده و همیشه لوکس زندگی کرده و فقط ادای مدنی درآورده!
آمریکا و شخص زلمی خلیلزاد به عنوان فرستاده ویژه و سفیر این کشور در افغانستان و عراق پس از سرنگون کردن نظامهای استبدادی قبلی در پی ایجاد نظام دموکراتیک بر میآید ولی نوع نظامی که در این دو کشور ایجاد میکنند تا حد زیادی متفاوت است.
“روزه” در زندگی بشر تاریخ دیرینه دارد و اختصاص به دین “اسلام” ندارد. در واقعیت بشر برای بازپروری و خودسازی خویش به معرفت ها و روش های توسل جسته است که در چارچوب آیین های دینی و مذهبی و یا روش انفرادی سازمان یافته است.
شکی نیست که جامعه جهانی کمک نسبتا خوبی به افغانستان نمود، پولی که با آن افغانستان دگرگون میشد؛ اما با نبود یک پلان و برنامه استراتژیک از سوی کشورهای خارجی و افغانستان، پولها خرج شد و در افغانستان هم تغییر معتنابهی به وجود نیامد. اگر چنین پلانی وجود داشت و طراحی میشد، افغانستان در وضع کنونی نبود.