اندرباب موبایل دزدی

دزدی در افغانستان و مخصوصا در کابل به حدی زیاد است که به یک امر عادی تبدیل شده و دیگر قباحت عمل زشت دزدی را با خود ندارد و با جرات می توان گفت که دزدی بطور خاص در کابل این روزها به یک حرفه و شغل مبدل گردیده است.
شاید یکی از دلایل اصلی رونق دزدی این باشد که این عمل بخشی از ماموریت و سنت حلقه حاکمیت سالهای اخیر کشور بوده است. وقتی دزدی در بالاترین نهادهای قدرت به یک فرصت فوق العاده و ماموریت زود گذر تعریف می شود طبیعی است که مجریان قانون و کارگزاران حکومت نیز با آسودگی خاطر تمام عزم را بر دزدی جزم کنند بدون اینکه از هیچ محکمه و بازخواست و برخوردی نگران باشند. اینگونه است که دزدی به یک شغل و حرفه شیک تبدیل می شود.
یکی از دزدی های رایج در کابل، دزدی موبایل است که روز به روز رو به افزایش است و مردم را به ستوه آورده است. اگر آمارهای ارایه شده دقیق باشد، نزدیک به ۲۵ میلوین مشترک مخابراتی در افغانستان است که از موبایل استفاده می کنند و یقینا در معرض و دستبرد سارقین قرار دارند و یا اغلب شان چندین مرتبه موبایل شان به سرقت رفته است.
جلوگیری از دزدیده شدن اجناسی مثل موبایل، موتر، موترسایکل و دیگر اجناسی که شناسه های مشخص دارند کار مغلق و ناممکنی نیست اگر اراده ای برای آن باشد. دزدان، این گونه اجناس را باید به پول تبدیل کنند. برای این کار احتمالا چهار گروه (حلقه) کاری باید دست اندر کار باشد تا مثل یک زنجیره واحد عمل کرده اقدام به دزدی و فروش جنس سرقت شده کنند.
۱- سارق یا شبکه سارقین ۲- حمایت کننده سارقین ۳- بازار یاب های اموال مسروقه ۴- فروشندگان اموال مسروقه
برای جلوگیری از دزدی ها کافیست یکی از حلقه های مذکور از بین برده شود تا چرخه دزدی و فروش از فعالیت باز بماند و در حالت خوشبینانه منجر به دستگیری و متلاشی شدن زنجیره دزدی شود. اگر شناسایی سارقین و شبکه های حمایت کننده آنها کار دشوار باشد، حد اقل بازار یاب ها و فروشندگان و بازار های فروش اموال مسروقه در کابل آدرسهای مشخص و شناخته شده ای دارد.
برای متلاشی کردن زنجیره های دزدی، مهم ترین چیزی که نیاز است، انگیزه است و انگیزه. در زمان حاکمیت اشرف غنی احمد زی هیچ انگیزه ای برای مهار دزدان ایجاد نشد. حوزات امنیتی شهر که مسوول مستقیم مبارزه با دزدان و جرایم بودند، خودشان داروغه های دزد و کارفرمایان جرم بودند و نمی شد از آنها توقع کرد که بازار کاسبی شان را از رونق بیندازند و حاصل حضورشان در مناسب فرصت و قدرت در نهایت همان شد که حالا همه شاهد هستیم.
امید است این انگیزه یک وقتی ایجاد شود.

حسین ریحانی