افغانستان اشغالی

عمران خان صدر اعظم پاکستان از ضرورت اعزام نیروی تحصیل‌کرده پاکستانی به افغانستان سخن گفته است. در ذهنیت تاریخی پاکستان، افغانستان حیات خلوت پاکستان است. این ذهنیت تاریخی زمانی به وجود آمد که میرویس هوتکی در سال ۱۱۲۱هـ. بر کارگزاران دولت صفوی غلبه‌‌کرد، اما نتوانست استقلال خود را حفظ کند و به‌‌نامِ «بهادر شاه» امپراتور مغولی هند، خطبه‌‌خواند و برادرش را با عریضۀ وفاداری، راهی دهلی کرد و ضمنِ درخواست منصب عالی برای خود و پسرش، از امپراتور مغول تقاضا کرد که در صورت حملۀ دولت صفوی، توسط فرمانروایان کابل، مولتان و تته، به‌‌یاری او بشتابند (ریاض الاسلام، تاریخ روابط ایران و هند، ص۲۰۸).
ذهنیت سلطه‌جویی در پاکستان که خود را وارث مغولان و بریتانیایی‌ها می‌دانند و ذهنیت سلطه‌پذیری و وابستگی روانی «افغان‌ها» به هند (پاکستان)، دو تیغۀ قیچی امنیت و آرامش افغانستان است. بدترین وابستگی، وابستگی ذهنی است. به دلیل همین وابستگی ذهنی، حاکمان افغان از سنگر ملت برای بیگانگان جاسوسی می‌کردند، می‌توان از شاه‌شجاع نام برد.
به دلیل همین ذهنیت تلاش شده پیشینۀ این کشور را رنگ هندی ببخشند و تمام مظاهر تمدنی را به بودیسم هندی نسبت می‌دهند.
افغانستان نیروی تحصیل‌کرده و متخصص زیاد دارد، اما مساله، اشغالگری پاکستان است که بی‌شرمانه از اعزام نیروی پاکستانی سخن می‌گوید. ننگ و نفرین بر مزدورانی که زمینه چنین خفتی برای وطن رقم زده‌اند.

شوکت علی محمدی شاری