اشاره بر آجندای پنهانی امریکا در افغانستان!

از اقدامات مشکوک امریکا در برابر طالبان و پاکستان فهمیده میشود که امریکا در خصوص افغانستان و سرنوشت ملت افغان؛ یک آجندای پنهانی دارد.

ایجاد دفتر طالبان در قطر؛ بردن پنج سردسته خطرناک طالبان در قطر و آزادسازی آنها. آزاد گذاشتن ولایت هلمند و ولایات جنوبی به گروه طالبان و پرداخت پولهای گزاف به این گروه تحت نام پروسه صلح، برداشتن عنوان تروریزم از سرِ طالبان و نام دادنِ شورشی به گروه طالبان ،امضای پیمان صلح بدون دخیل سازی دولت افغانستان، آزاد ساختنِ یکبارهِ پنج هزار زندانی طالبان و خروج بی قید و شرط امریکا از افغانستان و بزرگنمایی و اعتباربخشی طالبان در سطح بین المللی. اینها موضوعات مهمی است که از یک آجندای پنهانی امریکا با تبانی پاکستان پرده بر میدارد.

پرداخت سالانه دو ملیارد دالر به پاکستان تحت نام مبارزه با تروریزم با وجود حمایت پاکستان از تروریزم. و برخورد های دوگانه امریکا با افعانستان و پاکستان بر شک این آجندای پنهانی امریکا می افزاید.
حتی در بحران کابلبانک امریکا از طریق متخصصین که به کار گماشته بود دست داشت.

امریکا خوب میدانست که پاکستان شخصیت کشی و قتل های زنجیره یی را راه اندازی کرده تا میان دولت افغانستان و امریکا فضای بی اعتمادی را ایجاد کند. ترور استاد کاظمی، استاد ربانی، جانمحمد خان،احمدولی کرزی، شاه جهان نوری، جنرال داود و سایرین در دام همین توطیه قربانی شدند.

مقامات عالیرتبه امریکا بارها اعتراف کردند که تروریزم در پاکستان تربیت، تجهیز و تمویل میشود. اما هیچ اقدامی در برابر پاکستان نکرد.
نیروهای بی شماری از نظامیان، شخصیت های تآثیرگذار سیاسی و افراد ملکی از افغانها توسط طالبان ضایع شد؛ بدون شک امریکا از نیّات کثیف پاکستان و تحرکات طالبان مطلع بود و کوتاهی امریکایی ها در این زمینه قابل انکار نیست. در ایام گفتگوی صلح در قطر امریکا به وزارت دفاع ملی افغانستان گفته بود که علیه طالبان هیچ گونه عملیاتی راه اندازی نکند و از سلاح سقیله نیز کارنگیرد؛ کدام منطق می پذیرد که نیروهای امریکایی و ناتو در برابر تروریزم سلاح سنگین، توپ و طیاره ضرورت دارد اما نیروهای افغان در برابر طالب فقط با سلاح خفیف و ضعیف مقاومت کند.

امر و نهی زیر نام صلح با طالبان بر ارگانهای دفاعی افغانستان توسط امریکا یک امر عادی بود؛ تا نیروهای افغان فقط در حال مدافعه باشند نه اینکه حمله کنند. اینهمه مداخله امریکا در جنگ بیشترین سقوط روحیه قوت های دفاعی را بهمراه داشت.
رفتار دوگانه امریکا با پاکستان و افغانستان به ابتذال سیاسی کشیده شد و بالآخره امریکا با تقویت گروه طالبان و بالا بردن اعتبار و قدرت این گروه تروریستی؛ نقاط مهم افغانستان را رها نموده و بزودی این کشور را ترک خواهد کرد.
یقین دارم اینبار هم تنها گذاشتن افغانستان دومین اشتباه تاریخی امریکا بعد از سقوط شوروی خواهد بود.
همانطوریکه امریکا شبانه پایگاه استراتیژیک خود در بگرام را بی خبر ترک کرد؛ یک شبی دیگر از افغانستان بی خبر خواهد رفت.

با توجه با تجربه که از شوروی و امریکا دو ابر قدرت شرق و غرب در تاریخ معاصر کشور ما بدست آمده است؛ برای مردم ما درسی است که باید دانست: تا ملتی افغان خود با رسیدن به اتحاد ملی، از استقلال سیاسی و حاکمیت ملی خویش دفاع نکند هیچ قدرتی استعماری و اشغالگر نسخه ای شفا بخشی برای این سرزمین نخواهد بود.

شعبان سادات موسوی