از خوش‌شانسی سوریه تا بدشانسی افغانستان

این‌جا «حلب» از شهرهای مهم و استراتژیک سوریه است. فردی که بین مردم در بازار معروف حلب حضور دارد، «بشار اسد» رئیس جمهور سوریه است. وی با همسرش، روز اول عید قربان بدون محافظ و تدابیر امنیتی در اماکن عمومی شهر حلب ظاهر شد و از نزدیک با مردم دیدار کرد. اکنون سوریه جنگ‌های یازده ساله را پشت سر گذاشته است که در آن زمان، شهر حلب یکی از کانون‌های اصلی درگیری بود. در نبردهای سوریه بیش از ۳۰۰ هزار تن که بیشتر آنان غیرنظامی بودند، جان خود را از دست دادند. یک‌طرف جنگ، گروه‌های تروریستی و حامیان‌شان و طرف‌دیگر، بشار اسد رئیس جمهور سوریه و متحدانش قرار داشتند. این که بشار اسد فرد مطلوبی است یا نیست، بستگی به دیدگاه افراد دارد اما وی برای نویسنده این یادداشت، فرد مطلوبی نیست زیرا در چند واقعه، دستش به خون بی‌گناهان آلوده شد اما با این وجود، باید اذعان و اعتراف کرد که اسد در همکاری با متحدانش مثل روسیه و ایران، توانست ملت خود را از شر تروریست‌ها نجات دهد.
اگر بشار اسد، جنگ را درست مدیریت نمی‌کرد و مثل سیاستمداران افغانستان اشتباهات فاحشی مرتکب می‌شد، امروز سوریه در اختیار تروریست‌ها قرار داشت. اگر این اتفاق می‌افتاد، یک جریان واپس‌گرای انحصارطلب و خشن که متشکل از چند گروه بدوی بود، بر مردم سوریه مسلط می‌شد و آنان را به گروگان می‌گرفت. محتملاً این جریان در قدم اول، همه اعضای کابینه و مسئولان ادارات دولتی را از افراد خود انتخاب می‌کرد و به هیچ یک از اقشار جامعه سوریه در دولت سهم نمی‌داد. این گروه وقتی بر اوضاع حاکم می‌شد، زنان و دختران را از حقوق اولیه خود مثل کار و تحصیل محروم می‌کرد. بعداً وزارت امر به معروف تشکیل می‌داد و هر روز برای مردم سوریه طبق سلیقه خود، تعیین تکلیف می‌کرد. در سوریه‌ای تحت حاکمیت تروریسم، هیچ چیزی سرجای خود نبود. شاید در ماه‌های اول، امنیت نسبی در سوریه برقرار می‌شد اما دوباره اوضاع ناامن می‌شد و درعین‌حال از اقتصاد پویا و به رسمیت شناخته شدن توسط جامعه جهانی نیز خبری نبود. لذا مردم سوریه این موضوع را درک کرده بودند و نگذاشتند که تروریسم بر سرنوشت آنان حاکم شود. در واقع سوریه خوش‌شانس بود زیرا از شر یک جریان جنگ‌طلب نیابتی، واپس‌گرا و انحصارطلب که جنگ را بر این کشور تحمیل کرده بود، نجات یافت و اکنون مردم سوریه به سمتی می‌روند که می‌توانند سرنوشت خود را خودشان تعیین کنند اما افغانستان و مردم آن از این بابت بدشانس بودند.

محمد مرادی