آنچه بعد از جنایت باید انجام شود

قضیه اخیر ولسوالی بهسود ولایت میدان وردک، همانند ده ها قضیه کشتار مردم بی دفاع به جرم هویتی و نژادی که در این سالهای اخیر رخ داده است، مصداق نسل کشی، حذف قومی و جنایت علیه بشریت است که گاهی از آدرس های حقیقی و گاهی زیر نام های جعلی به وقوع پیوسته و هربار موجی از انزجار و اعتراض عمومی بر علیه حکومت را بر انگیخته است. حکومت هم برای فریب و آرامش افکار عمومی، هیات ها و کمیسیون های حقیقت یاب را ایجاد کرده است تا چون و چرای قضیه را روشن کنند و به استناد به نتایج آن، عدالت تامین گردد که البته نتایج تحقیقات هیات ها از کشتارها هیچ وقت روشن نشد و عدالتی هم تامین نگردید و هیچ دردی هم از قربانیان التیام نیافت.

طبق تجربه کمیسیون های حقیقت یاب جهانی، می شود در حکومت های انسانی تر و یا در محاکم بین المللی برای تامین عدالت دادخواهی کرد، طبق همین تجارب، آنچه برای طرح دادخواهی مهم است، شواهد و مستندات است که باید تهیه گردد تا زمینه را برای رسیدگی و تطبیق عدالت فراهم سازد.

چند شب قبل تر وقتی مصاحبه اختصاصی طلوع نیوز با داکتر سیما سمر را می شنیدم، داکتر سمر گفت که از انبوه قضایای جنایات صورت گرفته در دوره جنگهای دهه های اخیر، کمیسیون حقوق بشر افغانستان فقط ده درصد توانسته است مستند سازی کنند. در این صورت جنایات تکان دهنده جنگ افغانستان ممکن است در حد یک اتهام و ادعا باقی بماند و کاخ های امن عاملین جنایات هیچ وقت دق الباب نشود.

در قضیه شلیک مستقیم قوماندان امنیه میدان وردک بر مردم بی دفاع و کشته و زخمی کردن نزدیک به چهل نفر، به نظر می رسد که تلاش برای سناریو سازی، صحنه پردازی و پاک کاری رد پای قاتلین مردم جریان دارد.
تاخیر حضور هیات بررسی کننده در محل، تلاش بعضی رسانه های صاحب نام برای جعل و فریب، اظهارات ناشیانه سربازان حاضر در صحنه، همه گواه این است که با شتاب و نسنجیده برای تبرئه عاملین کشتار مردم بی دفاع پرونده سازی آغاز شده است.

حالا کار جانب قربانیان سخت شده است چون هم باید توطئه ها و پرونده سازی ها و تحریف ها را خنثی کنند و هم برای اثبات حقیقت و تامین شفافیت و برای تطبیق احتمالی عدالت به مستند سازی و جمع آوری شواهد بپردازند.
در هر صورت این کار باید انجام یابد

حسین ریحانی