آمریکا از حمایت خود از زنان در افغانستان چه آموخته است؟

  • انتشار: ۶ حوت ۱۳۹۹
  • سرویس: دیدگاهگوناگون
  • شناسه مطلب: 107334

ایالات متحده امریکا از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۲۰ میلادی دست کم ۷۸۷ میلیون دالر روی برنامه های حمایت از زنان و دختران در افغانستان هزینه کرده است. این هزینه ها چه پیشرفت هایی را به دنبال داشته است و چه طور این دستاوردها می توانند به آسانی از بین بروند؟

جان اف سپکو، بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان(سیگار)، هقته گذشته طی صحبتی در انستیتوت بروکینگز، گزارش تازه ترین آموخته های سیگار را ارائه کرد. آقای سپکو گفت:«این گزارش را در حالی ارائه می کنیم که دولت تازه امریکا با یک موضع مهم روبروست، اینکه ایالات متحده چگونه می تواند حمایت از زنان و دختران افغان را در شرایطی ادامه دهد که آینده ملت افغان به شمول زنان و دختران در هاله ای بزرگ از عدم اطمینان قرار گرفته است.»

این گزارش ۱۶۵ صفحه ای به اضافه ملحقاتش، به کار بازسازی گسترده در بخش زنان در نزدیک به دو دهه در افغانستان اشاره دارد. موفقیت هایی در گزارش ذکر شده همان طور که به شکست هایی نیز اشاره شده است. فقدان درک صحیح از محیط های فرهنگی محلی و عدم ملاحظات ناشی از آن در طرح و تطبیق برنامه ها یکی از ناکامی های ذکر شده در گزارش در مورد زنان و دختران در افغانستان می باشد.

گزارش با در نظر داشت معیارهای فرهنگی-اجتماعی و ناامنی می افزاید: از سال ۲۰۰۱ به بعد، بازرس ویژه بازسازی افغانستان(سیگار) پیشرفت ها و دستاوردهای مهمی در زمینه های مختلف از «صحت و آموزش گرفته تا مشارکت های سیاسی و اقتصادی» برای زنان و دختران افغان را ثبت کرده است. این دستاورها اما تحت تاثیر برخی عوامل بوده است. در یک پیچیدگی طنزگونه توجه به موضوعات تساوی جنسیتی در افغانستان به حمایت و تقویت شاخه های اجرایی، حضور در مجلس و کمک های مالی مهم منجر شده است. اما اقدامات سیاسی سطح بررسی های دقیق در زمینه طراحی برخی از برنامه های جنسیتی را کاهش داده است.

از سال ۲۰۰۲ به بعد، ارتقاء حقوق زنان در افغانستان یکی از اهدف تلاش های امریکا در زمینه بازسازی بوده است، سیگار اما دریافته است که برخی برنامه ها در مقایسه با دیگر برنامه ها موفقیت بیشتری به دنبال داشته است. جان سپکو در گزارش خود تاکید نمود بعضی از برنامه های اجرا شده برای محیط افغانستان مناسب نبوده اند.

سپکو خاطرنشان ساخت «محیط افغانستان» همانند دیگر جوامع سراسر دنیا یک جامعه پیچیده است که تحت تاثیر تاریخ و فرهنگ مرد سالاری قرار دارد. تجربیات زنان و دختران افغان از دهه ۱۹۷۰ میلادی که دانشجویان دختر با دامن های کوتاه در کابل دیده می شدند تا زنان در قریه جات پرگردوخاک در دهه ۱۹۹۰ میلادی که سرتاپا در زیر برقعه پنهان بودند، در نگاه بین المللی بسیار ساده انگاشته شده است. وی تاکید کرد چنین روایت های یک جانبه حتی می تواند بهترین تلاش ها در زمینه کمک به زنان و دختران برای دسترسی به حقوق اساسی بشری را تضعیف کند.

همانند جوامع دیگر، در افغانستان نیز هنجارهای فرهنگی و اجتماعی محدودکننده ای در زمینه رفتار زنان و دختران وجود دارد. براساس گزارش، این هنجارها قبل و بعد از طالبان نیز وجود داشته است. توجه به این نکته مهم است که اگر طالبان قرار است آینده را به طور کامل نابود کنند، مشکلاتی که زنان افغان با آنها روبرو هستند، باقی خواهد ماند. گزارش تاکید می کند اگر طالبان به طور کامل به قدرت بازگردند، دستاوردهای زنان افغان به راحتی نابود خواهد شد.
یکی دیگر از یافته های کلیدی گزارش می گوید:تلاش رهبران افغان برای توسعه حقوق زنان عکس العمل هایی به ویژه در مناطق روستایی در بر داشته است و زمانی موفق بوده که بر یک توافق اجتماعی گسترده استوار باشد. قدم زدن روی طناب پیشرفت بدون عکس العمل امکان پذیر نیست اما تلاش ارزشمندی ست.

در بخش درس های گرفته شده از برنامه های حمایتی امریکا از زنان در افغانستان، سیگار به ارزش فشارهای ایالات متحده امریکا و جامعه بین المللی در زمینه توسعه حقوق زنان را برجسته ساخته بر لزوم درک عمیق تر از محیط فرهنگی افغانستان توسط مقامات امریکایی تاکید می کند. براساس درس های گرفته شد، آموزش مردان و پسران افغان در مورد تساوی جنسیتی یک امر حیاتی ست. ماموریت توسعه حقوق زنان در افغانستان همانند غرب مهم ارزیابی می شود.

در یافته های گزارش یک نکته پایانی حائز اهمیت است: هرگونه تلاش برای توسعه حقوق زنان در افغانستان ممکن است تحت تاثیر این روایت روز افزون قرار گیرد: اینکه «حکومت افغانستان حقوق زنان را به قیمت از دست رفتن صلح حفظ و توسعه دهد یا صلح را به قیمت نادیده گرفتن حقوق زنان بپذیرد».

این یک روایت خطرناک است که دیدگاه گسترده تر «بازی مجموع صفر» را در حقوق زنان وارد می کند، در این دیدگاه امتیازات زنان به قیمت مردان تمام می شود.
سپکو افزود:«به اینکه تساوی جنسیتی به معنای «بازی مجموع صفر» است اعتقادی ندارم.»
در محیط افغانستان مطرح این مسأله که «دفاع از حقوق زنان ممکن است مذاکرات صلح را از ریل خارج سازد، یک ایده غلط است. این پیش فرض ها که قربانی کردن حقوق زنان می تواند صلح بخرد شبیه قربانی کردن گوسفند در قربانگاه می باشد.

پس از نزدیک به یک ماه وقفه، مذاکره کنندگان حکومت و طالبان در ۲۲ فبروری دوباره همدیگر را ملاقات کردند. دو طرف هنوز روی دستورالعمل های مذاکرات کار می کنند: حکومت افغانستان بر اعلام آتش بس تاکید دارد و طالبان روی توافق سیاسی مانور می دهند، توافقی که عمدتا منتظر دولت بایدن است تا بازنگری توافق صلح طالبان با امریکا که در زمان ترامپ امضا شد را متوقف کند.

در مذاکرات صلح، حقوق زنان بدون شک یک جنبه مهم است اما تنها نکته اختلافی دو طرف نیست. گزارش سیگار در بخش پایانی خود تاکید می کند ایالات متحده امریکا می بایست نقش کلان تری به زنان در مذاکرات صلح در نظر بگیرد. در بحبوحه عدم اطمینان سیاسی، وابستگی ادامه دار حکومت افغانستان به امریکا به واشنگتن درجه هایی از اهرم فشار را داده است و امریکا می تواند و باید هم از این اهرم فشار استفاده کند تا به سهامداران قدرت در افغانستان یادآوری نماید که دنیا دارد تماشا می کند. امریکا همچنین می بایست از رهبران افغان و کسانیکه اهداف مشترک با امریکا دارند، حمایت کند.

منبع

نظرات(۰ دیدگاه)

نظر شما چیست؟