پس از درگذشت آیتالله محسنی، بیشازپیش توجهات به جامعه روحانیت شیعی قندهار جلب شد و لزوماً این سؤال به وجود آمد که چگونه از اجتماع نیمه بسته قندهار، روحانیانی مثل آیتالله محسنی برخاستند؟ البته این سؤال زمانی محلی از اعراب دارد که روحانیت شیعی قندهار را پدیده نوظهور در این سرزمین بدانیم درحالیکه قندهار از قرن دوم هجری مأمن روحانیت شیعی بوده است.
تولد حضرت محمد (ص)، یکی از شگرفترین رویدادهای تاریخ بشر است. تولد او نه تنها در خانواده کوچک عبدالله و قبیله قریش و طایفه بنی هاشم، بلکه درگستره جهان بشری (بنابرشواهد تاریخی) یک رخداد استثنایی و ویژه محسوب میشود.
از اصول شخصیت پیامبر اسلام مدارا وتساهل با مردم بود؛ به گونهای که با این صفت توانست در مردم تحوّل بزرگ روحی و روانی ایجاد کند و تمدّن اسلامی را بنیاد بگذارد.
براساس تقویم هجری قمری، ۲۸ و ۳۰ صفر برابر است با رحلت پیامبر اسلام(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع) و امام رضا(ع). آنچه این ستارگان جامعه بشری برجای گذاشتند و برای آن کوشیدند، نشان دادن مسیر بارورشدن درخت معرفت در پرتو خرد و دانش، به کمال رساندن اخلاق بشری و هموارساختن طریق هدایت و سعادت جامعه بشری بود.
قیام و شهادت امام حسین (ع) در نزد عالمان و شاعران و دانشمندان اهلسنّت جایگاهی کمتر از دانشمندان شیعه ندارد. بسیاری از این دانشمندان درباره شخصیت و قیام امام حسین (ع) کتاب نوشته، شعر گفته و اظهار نظر کردهاند.
احمد ابن حنبل، یکی از امامان چهارگانه اهلسنّت در مسند خود به نقل از راویان متعدد مینویسد: «پیامبر، حسن و حسین را به سینه خود میچسباند و فرمود: «خدایا! من این دو را دوست دارم، تو نیز آنها را دوست بدار.»