کرزی: دخالت بیشتر آمریکا به معنای تلفات بیشتر غیر نظامیان در افغانستان است

حامد کرزی رئیس جمهور سابق با انتقاد از استراتژی جدید آمریکا برای افغانستان می گوید؛ وقتی که امریکا جنگنده‌های بیشتر به افغانستان می‌آورد، کی را می‌خواهد بمباران کند؟ دخالت بیشتر امریکا به‌معنای تلفات بیشتر است.

حامدکرزی رییس‌جمهور سابق در گفتگو با فارن پالیسی می‌گوید: «وقتی که ایالات‌ متحده جنگنده‌های بیشتری به افغانستان می‌آورد، کی را می‌خواهد بمباران کند؟ قریه‌ها و خانه‌های‌مان را؟» کمی خشم در رفتار معمول دیپلماتیک او دیده می‌شود.

حامدکرزی به‌طور مشخص از استراتژی جدید نظامی رییس‌جمهورِ امریکا دونالد ترمپ، عصبانی است. او قاطعانه می‌گوید: «اعلام این استراتژی از سوی ترمپ، نه به‌منظور راه‌حل افغانستان است و نه برای آوردن صلح در این کشور. این استراتژی آتش جنگ و درگیری در افغانستان را شعله‌ور می‌کند. قصد این استراتژی، افزایش جنگ در افغانستان است. آن‌ها هیچ کاری برای چاره‌سازی نکرده‌اند. در تمام این مدت هرکاری که انجام داده‌اند، ایجاد موانع و مشکلات بوده است».

اما کرزی به تصامیم و طرح‌های واشنگتن اعتماد نمی‌کند. او می‌گوید که برای سال‌ها رویکرد پاکستان نسبت به افغانستان را برای امریکایی‌ها شرح داده، اما «امریکایی‌ها نه‌تنها من را نادیده گرفتند بلکه پاکستان را از متحدان اصلی خود خواندند. حالا با متهم‌کردن پاکستان، امریکایی‌ها به‌دنبال توجیه مجدد ادامه‌ی جنگ، به قیمت جان افغان‌ها، ثروت افغان‌ها و زمین افغان‌ها هستند. شناختن این‌که یک کشور دروغگو است یا نه، ۱۵ سال را در برنمی‌گیرد. پانزده سال زمان طولانی‌یی است. امریکایی‌ها نمی‌توانند بعد از پانزده سال نزد ما بیایند و بگویند که پاکستان تروریسم صادر می‌کند».

حامد کرزی با یک لحن خشمگین می‌گوید: «از اوباما گرفته تا هیلاری کلینتون و وزرای دفاع، آن‌ها از پاکستان به‌خاطر پرورش پناهگاه‌های امن انتقاد می‌کردند. آن‌ها پاکستان را سرزنش کردند و به بمباران افغانستان ادامه دادند. معاون رییس‌جمهور امریکا، جوبایدن به من گفت که پاکستان برای امریکا ۵۰ برابر بیشتر از افغانستان اهمیت دارد شما می‌توانید بروید و از او سوال کنید که چرا این‌طور است».

کرزی به این باور است که رویکرد ترامپ در مورد افغانستان، خیلی با رویکرد سلف‌اش، اوباما، متفاوت نیست: «این یک جنگ بی‌پایان است که ما در آن می‌میریم. از ما افغان‌ها به‌عنوان باروت تفنگ و مهمات جنگ استفاده می‌شود». حامد کرزی با متهم کردن ایالات متحده به تمایل در جنگ دایمی در افغانستان می‌گوید: «حتا زمانی که ما در حال جنگ با شوروی بودیم، امریکایی‌ها نمی‌خواستند جنگ پایان یابد یا در آن مورد، اتحاد شوروی از جنگ پا پس بکشد». کرزی با بیان این‌که امریکا آجندای خودش را از طریق دهه‌ها جنگ دوامدار در افغانستان، تعقیب کرده است، می‌گوید: «آن‌ها می‌گفتند که با شوروی تا آخرین افغان را می‌جنگند. آن‌ها می‌خواهند منافع‌شان را به قیمت جان آخرین افغان، تعقیب کنند».

کرزی هشدار می‌دهد: «ما نمی‌خواهیم که میدان جنگ اهداف ایالات متحده در منطقه شویم. اما ظاهرا به همان‌سو روان هستیم».

کرزی هرچند که متحدان وفاداری در افغانستان دارد، اما در این ارزیابی‌اش از استراتژی جدید ترامپ برای افغانستان، تنها مانده است. بسیاری افغان‌ها از این‌که ترامپ برنامه‌ی خروج سربازان امریکایی از افغانستان را لغو کرده، خوشحال‌اند. از شروع این روند در سال ۲۰۱۴، درگیری با طالبان به‌طور پیوسته افزایش یافته و گروه‌های تازه‌شکل‌گرفته مانند داعش در افغانستان، به چالش‌های امنیتی و تلفات ملکی افزوده‌اند. بنابر آمار یوناما در افغانستان، ۱۱۴۱۸ مورد تلفات جنگ در سال ۲۰۱۶ گزارش شده است در حالی‌که نیمه‌ی اول سال ۲۰۱۷، از هم‌اکنون ۵۲۴۳ مورد تلفات را شاهد بوده است.

کرزی با حالت غمگینی می‌پذیرد که شورش افزایش یافته اما او به این باور است که تهدید حضور دوامدار امریکایی‌ها در افغانستان کمتر از خروج سربازان امریکایی نیست. رییس‌جمهور سابق افغانستان با صدایی بلند می‌گوید: «وقتی که امریکا جنگنده‌های بیشتر به افغانستان می‌آورد، کی را می‌خواهد بمباران کند؟ دخالت بیشتر امریکا به‌معنای تلفات بیشتر است». این‌که تلفات غیرنظامیان در گذشته با افزایش فعالیت نظامیان امریکا مرتبط شده درست است. و درست سه هفته بعد از اعلام استراتژی جدید ترامپ برای افغانستان، نزدیک به ۲۹ غیرنظامی در حملات جداگانه‌ی هوایی در ولایات هرات، لوگر و کابل کشته شده‌اند.

نهایتا، برای کرزی، طالبان کمتر سدراه صلح است تا امریکایی‌ها. کرزی می‌گوید: «اگر من رییس‌جمهور می‌بودم به جنگ پایان می‌دادم، تمامش می‌کردم». راه‌حل او برای آینده‌ی افغانستان، تلاش مشترک است: «با روسیه، چین و دیگران جنگ را پایان می‌دادم». در عوض، او به این باور است که دشمنی‌ها و خصومت در منطقه در حال افزایش است و این‌همه تقصیر ایالات‌ متحده‌ی امریکا است: «پاکستان منزوی نشده است. شاید ایالات ‌متحده بعضی از کمک‌های پولی‌اش را قطع کرده باشد اما روسیه حالا با پاکستان است. چین هم همین‌طور. امریکا برای منزوی کردن پاکستان سعی نکرده و به‌جای آن، تلاش کرده تا در منطقه، درگیری ایجاد کند».

کرزی با اشاره به درخواست ترامپ از هند برای دخالت در افغانستان می‌گوید: «بین در انزوا قرار دادن کسی و شعله‌ور نمودن درگیری یک تفاوت است». او در مورد دادن نقش بیشتر به پیمانکاران خصوصی در جنگ افغانستان می‌گوید: «فساد بیشتر، کشتار بیشتر! این‌ها تاجران مرگ‌اند. امریکایی‌ها مردمانی را به این‌جا می‌آورند که کشتار را پیشه‌ی خود قرار داده‌اند».

وقتی از او پرسیدم که چه چیزی را به‌عنوان راه‌حل برای شورش روبه‌رشد طالبان می‌بیند، کرزی که در دوران ریاست‌جمهوری به‌خاطر رویکرد نرم‌اش نسبت به تروریسم مورد انتقاد قرار گرفته بود، از حکومت افغانستان می‌خواهد که مذاکرات صلح مستقلانه‌اش را تعقیب کند: «در حال حاضر هر دو طرف، دولت افغانستان و طالبان، در خدمت منافع خارجی‌ها قرار گرفته‌اند. لحظه‌یی که آن‌ها از افغانستان رفته باشند و افغان‌ها بتوانند با هم‌دیگر بنشینند، ما صلح خواهیم داشت». کرزی اضافه می‌کند که در نهایت طالبان «هم از همین کشور اند و به افغانستان تعلق دارند. آن‌ها افغان‌اند. آن‌ها بسیار خوش آمده‌اند، آن‌ها متعلق به همین کشور اند».

حامد کرزی با رد این موضوع که طالبان تهدیدی برای دموکراسی افغانستان‌اند، می‌گوید که مشکل اساسی با این گروه، روابط آن‌ها با پاکستان بوده. او با اضافه نمودن این‌که، طالبان منجر به زخم‌های عمیق شخصی مانند ترور برادرش، پسر کاکا و بسیاری از دوستانش شده‌اند، اما او به‌خاطر منافع ملی خواستار نادیده‌گرفتن این اتفاقات است، می‌گوید: «من این موضوعات را کنار گذاشتم به این خاطر که با حکومت پاکستانی‌ها در افغانستان مخالفت کردم. آن‌ها در کشور ما با لباس طالبان حکومت می‌کردند».

کرزی می‌گوید: «بزرگترین تهدید به افغانستان، ترکیب ایالات متحده و پاکستان است. من آن‌ها را جداگانه نمی‌بینیم، من با هردوی آن‌ها سروکار داشته‌ام. آن‌ها در طول این مدت با هم همکاری می‌کرده‌اند. مخالفت من همیشه با حکومتِ خارجی‌ها در افغانستان بوده، همان‌طور که امروز موضع من همین است».

اما کرزی حاضر است که شهرت افغانستان به‌عنوان «گورستان امپراطوری‌ها» را بازتایید کند: «روزگاری –گورستان- بریتانیا بود، بعد شوروی و بعدش هم پاکستان. ما خسته نمی‌شویم. آن‌ها از پای می‌مانند و افغانستان را ترک می‌کنند. حالا توپ در میدان امریکایی‌هاست که باید تصمیم بگیرند که آیا می‌خواهند نهایتا درمانده و مجبور به ترک شوند یا حاکمیت ما و زندگی افغان‌ها را احترام و بگذارند که کشور در صلح باشد».

منبع: اطلاعات روز