هرگز فراموش نخواهید شد

نوشتن از مردم بی‌پناه «روهنگیا»ی میانمار، نوشتن از درد و غُصه انسان دربندکشیده است که هیچ یاوری جز خداوند ندارد. تاریخ رنج و آلام این مردم، به اندازه حضور تاریخی آنان در شبه‌قاره هند است.

آنان که همواره خانه به دوشی را تجربه کرده و آوارگی را نسل در نسل به ارث برده‌اند. شش ماه پیش بود که موج جدیدی از آوارگی و دربدری آنان شروع شد. سازمان‌ها و کشورهای مدعی، چند روزی غوغاسالاری کردند اما انگار که اکنون همه چیز تمام شده باشد اما هرگز چنین نیست. بی‌پناهان روهنگیایی، هنوز هم در شعله خشم جریان حاکم می‌سوزند.

همان جریانی که یک خانم سنگدل رهبری آن را به دوش دارد. البته درد روهنگیایی‌ها از مظالم دشمنان انسانیت نیست بلکه رنج آنان، بی‌مهری و جفای مدعیانی است که همواره از حقوق بشر حرف می‌زنند. سه هفته پیش، اکثریت اعضای مجمع عمومی سازمان ملل، به قطعنامه‌ای رأی دادند که علیه اقدامات سرکوب‌گرانه دولت برمه در برابر اقلیت مسلمان این کشور بود. البته این قطعنامه، نسخه تاریخ گذشته‌ای بود که داروی آن، دردی از مردم روهنگیا را درمان نکرد زیرا هنوز هزاران هزار، کودک و زن روهنگیایی، زیر چادرهایی زندگی می‌کنند که زیرپای آنان دریاچه‌ای از آب جاری است.

تصور می‌شود که دیگر آنان فراموش شده‌اند اما هرگز چنین نیست، آنان فراموش نشده‌اند، زمستان خواهد گذشت اما سرافگندگی برای کشورها و کسانی می‌ماند که از آنان حمایت نکردند. این کودکان که اکنون برای لقمه‌نانی، صف کشیده‌اند، روزی به عنوان وارث سرزمین‌های اجدادی خود یعنی میانمار شناخته خواهند شد. به درستی که پس از هر سختی، آسانی است.

مرادی