ما و راهبردهای منطقه ای و جهانی

  • انتشار: ۱۳ حوت ۱۳۹۶
  • سرویس: اجتماعیدیدگاه
  • شناسه مطلب: 36489

سیاست پاکستان بر مبنای دو متغیر وابسته و یک راهبرد طراحی شده است. جلوگیری از شکل گیری همکاری های راهبردی افغانستان – هند  و متغیر دیگر ادعای ارضی دیورند است و پاکستان می خواهد، افغانستان برای همیشه دستخوش تنش و بی ثباتی داخلی باشد. از این رو راهبرد  اصلی پاکستان، تداوم تنش، بی ثباتی و بحران سازی است.

از سوی دیگر ایالات متحده نیز به منظور حفظ دایمی هارتلند و ژئوپلیتیک افغانستان و کنترل چین و هند و آغاز جنگ سرد جدید با روسیه و بی ثبات سازی مرزهای دشمن استراتژیک خود یعنی ایران که از طریق حضور نظامی و پایگاههای دایمی ممکن می گردد (سیاست نا آرامی مدیریت شده) را دنبال می کند، تا حضور همیشگی و مطمین داشته باشد.

براین اساس آنها دارای راهبرد واحد و هدف های متفاوت اند و بالطبع برای تحقق آنها از ابزارهای مشترکی سود می برند که پروژه طالبان یکی از پروژه های مشترک آنها بود.

حال با تحقق  هدف نخستین و وصول به هدف نهایی ایجاب می کند، ایالات متحده ابزار جدیدی را جایگزین نماید و پایان تاریخ مصزف طالبان را اعلام کند اما پاکستان همچنان مصر بر استفاده از این  ابزار خوشدست است. این است که شاهد تیرگی روابط میان شرکای قدیمی هستیم.

اگر افغانستان نتواند همکاران بین المللی خود را مجاب به چشم پوشی از جنگ سرد جدید نسازد و  از سوی دیگر از ادعای ارضی چشم پوشی نکند و نتواند روابط متوازن و مطمینی را با دو کشور ایجاد کند، دست یازی به ثبات دشوار و ناممکن است.

سید آقا موسوی نژاد

نظرات(۰ دیدگاه)

نظر شما چیست؟